Przemysław Matecki poszukiwał, zarówno w kompozycji, jak i sposobie malowania, tego, co nie zamyka obrazu, lecz go otwiera. Gest rozcierania farby szpachlą przez swoją powtarzalność pozwala rozbudowywać strukturę dzieła w nieskończoność i skoncentrować się równocześnie na zestawieniach barwnych. Wszechogarniający, rozlewający się na kolejne płótna deseń kryje w sobie zarówno oswojoną zwyczajność, jak i utopijne dążenie do opisania świata.