Jest to tkanina inkrustowana różnymi przedmiotami, można więc określić ją jako asamblaż. Sztandary zazwyczaj kojarzą się ze znakiem rozpoznawczym oddziału wojskowego, stowarzyszenia, miasta, szkoły czy instytucji, mają także konotacje religijne. Opisywany obiekt zakorzeniony jest również w ludowej obrzędowości i przypomina kościelny feretron czy przydrożną kapliczkę. Sztandar w uroczystej chwili jest rozwinięty — takim momentem jest dla artysty prezentacja pracy w galerii sztuki. Hasiora sztandar interesował przede wszystkim jako element naśladującego święto państwowe czy religijne (szczególnie w kontekście PRL-owskiej rzeczywistości) performansu, odbywającego się poza przestrzenią galerii. Dlatego niezbędnym uzupełnieniem tego obiektu wydaje się być dokumentacja fotograficzna akcji. Jego sztandary często mają w sobie ładunek humorystyczny, jak i w tym wypadku — dynastia zaprezentowana jest pod postacią trzech wyrzeźbionych w ludowej stylistyce głów. Temat pracy jest wzniosły, jednak materiały tanie i nietrwałe: plusz i koronka. Częścią asamblażu jest również zdjęcie ręki z zapalniczką, co łączy tę pracę z widowiskiem Płonące sztandary w Drawsku Pomorskim (1979) i Nowym Sączu (1988, 1992).

Sztandar to jeden ze znaków rozpoznawczych sztuki Hasiora — prace tego typu tworzył od połowy lat 60. przez następne dwie dekady. Zainteresował go jako piękny przedmiot, artystyczna forma, nie zaś element symboliczny. Początkowo artysta chciał zadrwić z tradycji, ale wkrótce poddał się magii uroczystego charakteru tego obiektu. Poświęcał sztandary postaciom rzeczywistym i fikcyjnym, pojęciom lub wydarzeniom, o czym świadczą tytuły: Sztandar opiekuńczy (1968), Sztandar świąteczny (1968), Sztandar błękitnej nadziei (1969), Romeo i Julia (1969), Yma Sumac (1970), Sztandar 8 — Lewy (1970), Sztandar ekstazy (lata 70.), Sztandar czarnego anioła (lata 70.), Sztandar św. Emeryta (1971), Sztandar opiekunki (1971, 1974), Sztandar Huberta (1981), Sztandar Ofelii (1981), Sztandar Mony Lisy (1981), Sztandar delegata (1983), Sztandar Błękitnego Mistrza J.D.G. (1991), Sztandar Ikara (1992), Sztandar pani domu (1992).

Karolina Zychowicz