Łódź nieznajomej (1996) należy do cyklu Płynąc zaprezentowanego podczas indywidualnej wystawy Izabelli Gustowskiej w Zachęcie w 1996 roku. Wykonany na płótnie światłoczułym fotograficzny wizerunek nagiej kobiety został naciągnięty na drewniany blejtram, a następnie wypełniony watą syntetyczną. Dzięki temu zdjęcie zyskało trójwymiarowość prawdziwego ciała. Kobieca sylwetka została przytwierdzona do podłużnej metalowej łodzi. Nad jej wyciągniętymi w górę rękami widać niewielki monitor. Rzeźba odzwierciedla zainteresowanie artystki żywiołem wody, jego materialnymi i symbolicznymi właściwościami. Świadczy o tym nie tylko nadawanie pracom kształtu łodzi, lecz także zatapianie ich w zielonym neonowym świetle kojarzącym się ze światłem przefiltrowanym przez wodę, z oceanicznymi głębiami. Gustowska przywołuje dwoistą naturę wody, która jako materia prima jest źródłem życia, ale też wiąże się ze śmiercią przynoszącą kojące zapomnienie (mitologiczna rzeka Lete). Żywioł wody łączy się też z pojęciem snu — stanem na pograniczu życia i śmierci. Pogrążone w wodzie i we śnie ciało nieznanej kobiety unosi się i lewituje „szczelnie otulone przezroczystą, wszechogarniającą masą” (Izabella Gustowska). Alicja Kępińska pisała: „Płynięcie jawi się jako stan trwały w całej swej zmienności; nic nie wzywa do obudzenia się z tego snu. Ruch rozwija się tutaj ku wnętrzu, jest postacią zejścia w głąb samego siebie. Woda jest bowiem także zwierciadłem duszy”.