Film jest opowieścią patomorfologa z 30-letnim doświadczeniem. Scenerią jest pracownia, w której praktykuje. Bohater pracy snuje gawędę o sobie, opowiada o swoich doświadczeniach z niezwykle trudnej psychicznie praktyki badacza nowotworów – osoby na co dzień obcującej ze śmiercią i z ludzką tragedią, która w jego pracowni traci tożsamość, a staje się kolejnym numerem. Kontrastuje to lekkim sposobem opowieści i historiami o swoich pasjach pozazawodowych – łowieniu ryb, a przede wszystkim kolekcjonowaniu sztuki naiwnej.