Kompozycja obrazu została przemyślana i oczyszczona ze zbędnych detali, a wyraźne kontury i płaskie plamy barwne przypominają plakat. Ramą dla przedstawionej sceny jest zasłona – jak kurtyna w teatrze. Tworzą ją włosy wyznaczające kontur nieobecnej twarzy. Widz patrzy na obraz z perspektywy tej osoby i z nią się utożsamia. Męska postać w centrum płótna ma źrenice wykonane z lusterek, co oznacza dosłowne przeglądanie się w cudzych oczach. W przeciwieństwie do wcześniejszych prac, w których artystka posługiwała się anegdotą, tu sytuacja jest niedopowiedziana i naznaczona emocjonalnym napięciem. Obraz nie przedstawia konkretnej historii, ale jest zapisem stanów psychicznych. Bogacka mówi w nim „o snach, gdy coś się wydaje, że jest, nakładają się obrazy, człowiek się gubi... W obrazach nie staram się szukać sensu, ale właśnie uchwycić ten moment zagubienia”.