W 1979 roku Magdalena Abakanowicz została profesorem w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, w tym samym roku wykonała też tkaninę reliefową La Seur. Ta forma artystycznej wypowiedzi przyniosła jej sławę — w 1965 roku na Biennale w São Paulo otrzymała nagrodę właśnie za cykle podobnych tkanin. Pracę tę, mimo że nie jest pełnoprzestrzenna, można nazwać abakanem — określenie to pojawiło się przy okazji wspomnianego Biennale i wystawy w Zachęcie w tym samym roku, a odnosiło właśnie do przestrzennych tkanin reliefowych. Tego rodzaju prace odkrywane są ponownie w ostatnich latach, po śmierci artystki (2017), która w pewnym momencie swej kariery artystycznej odcięła się od nich, zwróciwszy się ku rzeźbie uważanej w klasycznej hierarchii sztuki za lepszy (i bardziej trwały) gatunek. La Seur jest formą pośrednią — wisi na ścianie, ale poprzez liny i węzły częściowo wychodzi w przestrzeń. Niewiele ma wspólnego z tradycyjną, dekoracyjną tkaniną ścienną. To utrzymana w ciemnej kolorystyce (odcienie brązu, czerni, beżu, czerwieni) groźna, biologiczna forma. Przypomina wielką, wystawioną na widok publiczny waginę, co można by odczytać jako manifest feminizmu, gdyby nie to, że artystka raczej się od niego odcinała, utrzymując jednocześnie, że wszystkie interpretacje jej sztuki są możliwe. Praca ma w sobie pierwotną siłę, co można łączyć z podróżą Abakanowicz „do źródeł energii” (1976) — Nowej Gwinei, Tajlandii, na Celebes, Bali, Sumatrę i Jawę. W 1979 roku na lozańskim Biennale Tkaniny rzeźbiarka pokazała trzy czarne, pełnoprzestrzenne formy zatytułowane Pour contemplation.

 Audiodeskrypcja | Transkrypcja