czas trwania: godz. 12-15

Artystka trenuje swoją uważność poprzez generowanie ciszy - ciszy jako podstawowej potrzeby człowieka. Cisza to dodatkowe miejsce w przestrzeni publicznej, debacie społecznej, intymnych relacjach. Cisza  to szczególne miejsce odpoczynku, wytchnienia, samoobserwacji. Tym miejscem jest ciało. Poprzez różne praktyki indywidualne, jak  generowanie dźwięków z ciała, trenowanie uważności w interakcji z widzem oraz rytualne praktykowanie „niczego” performerka wchodzi w intymny kontakt z własnym ciałem. Jest to trening z jednej strony medytacyjny i introwertyczny, a z drugiej bezpośredni i konfrontacyjny - w  relacji i sprzeżeniu energetycznym z otoczeniem - obiektami w przestrzeni oraz ludźmi i ich ciałami, wraz z tym, czego nie widać - ich uczuciami, myślami i fantazjami.

Inspiracją dla performansu jest wystawa Koji Kamoji. Cisza i wola życia

Performens jest jednym z etapów przygotowań do premiery nowego spektaklu artystki CISZA, którego premiera odbędzie się w Instytucie Teatralnym we wrześniu tego roku.

CISZA to spektakl, instalacja performatywna  i seans leczniczy w jednym. Wychodząc z założenia, że wszyscy potrzebujemy uzdrowienia, tworzymy tymczasową fikcyjną wspólnotę, aby przejść serię ćwiczeń cielesno-słuchowych. 

Cisza w przestrzeni publicznej. Cisza w debacie społecznej. Cisza w relacjach intymnych. Cisza to koniec i początek, wejście na nowy poziom postrzegania swojego ciała i rzeczywistości.

Struktura spektaklu ma charakter aleatoryczny i kontrolowany. Zasady działania performera i widza są równorzędne.  Performerzy niczego nie udają. Czasami są aktywni, a czasami bierni. Śmieją się. Płaczą. Rozmawiają. Tańczą. Widownia niczego nie ogląda. Wszystkiego doświadcza osobiście.

Izabela Chlewińska. Performerka, choreografka, nauczycielka. Zrzeszona w Centrum w Ruchu, mieszka i tworzy w Warszawie. Odbyła staż w zespole Troubleyn Jana Fabra w Antwerpii, wizytę studyjną w Filadelfii, rezydencję artystyczną w Tokio. Otrzymała stypendium DanceWeb w Austrii.

Swoje autorskie spektakle taneczne - Ophelia is not Dead, Tralfamadoria, Dehumanized Project Nr 1- prezentowała m.in. w Niemczech, Meksyku, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Włoszech. Stworzyła instalację performatywną dla niemowląt MaMoMi w Nowym Teatrze w Warszawie. Rozwija swoją metodę pracy z ciałem i głosem. Praktyki takie jak teoria wielkiego docisku, praktykowanie „niczego” i techniki przyjemności bada w projekcie KULTURA CIAŁA. Współpracuje z Teatrem Dramatycznym w Warszawie.

Program „Zachęta na lato / Plac Małachowskiego 3” został zrealizowany dzięki wsparciu finansowemu miasta stołecznego Warszawy: