Sztuka belgijska XIX–XX wieku
16.02 – 17.03.1957 Sztuka belgijska XIX–XX wieku
Zachęta Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
organizator: Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
komisarz: Jerzy Sienkiewicz
projekt plakatu: Henryk Tomaszewski
liczba artystów: 42
liczba prac: 174
frekwencja: 43.440 (Rocznik CBWA)
Katalog wystawy zawiera 40 ilustracji (fotografie Leonarda Sempolińskiego), teksty ambasadora Królestwa Belgii w Warszawie Hadelina de Meeûsa d’Argenteuil i J. van Lerberghe’a z tamtejszego Ministerstwa Oświaty. Plakat wystawy projektował Henryk Tomaszewski. W dokumentacji Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki zachowała się „Złota Księga” wpisów gości.
Wielka ekspozycja belgijska należała do najznaczniejszych wydarzeń kulturalnych w Warszawie w 1957 roku. Towarzyszyła jej wizyta oficjalnej delegacji belgijskiej, z którą rząd PRL podpisał umowę o współpracy kulturalnej, pierwszą w okresie odwilży z krajem zachodnim. Jej skutkiem była m.in. wystawa sztuki polskiej w Antwerpii. Otwarcia w Zachęcie dokonał minister kultury Karol Kuryluk w obecności Adama Rapackiego, ministra spraw zagranicznych.
Ekspozycję sztuki belgijskiej w Zachęcie poprzedziła m.in. wystawa Katarzyny Kobro i Władysława Strzemińskiego. Wystawiono prace 42 artystów belgijskich kilku generacji, od tworzących w końcu XIX wieku do najmłodszych, żyjących (w sumie 122 obrazy, 3 akwarele, 30 grafik, 19 rzeźb). Dzieła pochodziły z kilku belgijskich kolekcji publicznych, a także prywatnych i zbiorów samych artystów. Wcześniej eksponowano dużą część tego zestawu w Leningradzie, jednak bez dzieł artystów współczesnych.
Zaprezentowano najwybitniejszych przedstawicieli symbolizmu, tendencji ekspresjonistycznych, surrealizmu, w tym artystów zaliczanych już do klasyków nowoczesności. Byli to m.in. James Ensor, Léon Fréderic, Constantin Meunier, Henri Evenepoel, Léon Spilliaert, Frans Masereel, Georges Minne, Paul Delvaux, René Magritte, Constant Permeke, Gustave de Smet, Jacob Smits, Edgar Tytgat, Gustave van de Woestijne, Rik Wouters. Znaczący wydaje się całkowity brak postimpresjonistów, mimo że tendencja ta miała w Belgii kilku wybitnych i znanych w Europie przedstawicieli.
Niewiele ówczesnych wystaw zagranicznych w Polsce uzyskało tak bogate reperkusje prasowe. Pisali o niej m.in. Janusz Bogucki, Zbigniew Herbert, Bożena Kowalska, Zbigniew Makowski, Zofia Ostrowska-Kębłowska, Jerzy Sienkiewicz, Ignacy Witz, Danuta Wróblewska. W „Przekroju” ukazała się specjalna rozkładówka z kolorowymi reprodukcjami, m.in. Magritte’a, (nr 622 z 10 marca). Czasopismo „Świat i Polska” (nr 2 z 10 marca) poświęciło swoje szpalty reprodukcjom grafiki Fransa Masereela. Kilkoro piszących potraktowało wystawę jako pełny wykład dziejów najnowszych sztuki w Belgii, opisując jej tendencje i wydobywając z reguły znaczenie zaangażowanej społecznie sztuki Meuniera, ale także Ensora, Permeke.
Kowalska wykorzystała ten przegląd do porównania ze sztuką polską, szczególnie w odniesieniu do symbolizmu1. Jan Puget podkreślał wagę tradycji lokalnej (głównie niderlandzkich malarzy XVI wieku) dla współczesnej sztuki belgijskiej – wątek, który w ówczesnej krytyce polskiej z wystaw zagranicznych jest powszechnie obecny2. Z kolei malarz Zbigniew Makowski posłużył się konwencją przechadzki po wystawie3.
Osobiste wrażenia, odnoszące się do kilku wybranych dzieł z wystawy, relacjonował również Zbigniew Herbert w „Tygodniku Powszechnym”4. Danuta Wróblewska mocno wyraziła rozczarowanie słabością działu współczesnego, zjadliwie skrytykowała też jakość katalogu: „wzbudza najgorsze myśli, i to od razu po znakomitym katalogu wystawy Strzemińskiego”5. Wtórował jej z podobną opinią Makowski. O wystawie pisano także w prasie belgijskiej.
Tak znacząca wystawa — niewiele było w tych latach w Polsce z tak bogatym wyborem wybitnych nazwisk sztuki europejskiej — nie mogła pozostać bez echa w sztuce i krytyce polskiej tego okresu. Jej ewentualne inspiracje wymagają jeszcze zbadania. Niewątpliwie moment, w którym została zorganizowana, przypada na czas wzmożonego zainteresowania w naszym środowisku artystycznym — od wystawy w Arsenale w 1955 roku przynajmniej poczynając — pojęciem „metafory plastycznej”. Poświęcali mu wówczas uwagę m.in. (spośród piszących także o wystawie belgijskiej) Bogucki i Witz.
Sztuka belgijska XIX–XX wieku
16.02 – 17.03.1957
Zachęta Centralne Biuro Wystaw Artystycznych
pl. Małachowskiego 3, 00-916 Warszawa
Zobacz na mapie