Jak postrzegasz obecną scenę sztuki w Polsce i jak siebie na niej sytuujesz?
Mało rzeczy mnie zaskakuje, ale czasem coś mnie podnieci. Tak samo jest, jeśli
chodzi o mnie: rzadko siebie zaskakuję, choć czasem coś błyśnie. Czyli stoję
równo w szeregu.

Czego oczekujesz od mecenasa prywatnego, a czego od instytucji publicznej? Widzę robaka w swojej lampie. Pozwolę mu żyć i robić, co chce. Dam mu zamieszkać w mojej lampie. I będę sobie na niego patrzeć.

Jak postrzegasz obecną scenę sztuki w Polsce i jak siebie na niej sytuujesz?
Jest bardzo fajnie. Nie narzekam, bo i po co? Poznałem dużo wspaniałych ludzi
i mam nadzieję, że poznam ich jeszcze więcej. Mam ciepły i przyjemny dom
zwany Sztuką Polską, ale trochę za mało jest on otwarty. Jak siebie sytuuję jako
artystę? Między literą A i Z; tuż po literze A: Branas. Nawiązując do powyższej
metafory, gdzieś w przedpokoju naszego przyjemnego domu.

Czego oczekujesz od mecenasa prywatnego, a czego od instytucji publicznej?
Współpraca z ludźmi to bardzo ważna część mojego funkcjonowania jako artysty. Największe oczekiwania mam względem samego siebie. Reszta to kwestia uzgodnień. Mecenas prywatny? Raczej w roli osoby zaufanej i dbającej o wspólne dobro. Instytucja? Mniej instytucjonalna i bardziej odważna.

Jak postrzegasz obecną scenę sztuki w Polsce i jak siebie na niej sytuujesz?
Jedną z bardziej krytycznych opinii, jaką ostatnio usłyszałem, jest, że moje projekty wciąż pozostają w paradygmatach klasycznie rozumianej sztuki. Jednak ze względu na moje zainteresowania widzę siebie bardziej jako praktyka postsztuki, czyli twórcę zjawisk osadzonych w społecznym i codziennym życiu. Wydaje mi się, że obecna scena sztuki coraz wyraźniej obiera ten właśnie kierunek. Artyści wizualni tworzą już nie tylko prace do pokazywania w galeriach, ale również nadające się do użytku. Przykładem mogą być ostatnie wystawy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie: Robiąc użytek podejmująca wątki wychodzenia z pola sztuki, jak również włączanie innych praktyk będących „spoza”, czy Chleb i róże, na której przedstawiono przykłady walk o prawa socjalne samych twórców. Artyści świadomi sprawczości sztuki sięgają po broń własnej produkcji. Należy wyróżnić bezprecedensową walkę o ich prawa pracownicze, powołanie Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej, założenie komisji środowiskowej przy Związku Zawodowym Inicjatywa Pracownicza czy tegoroczny pierwszy Kongres Praktyk Postartystycznych zorganizowany w Lublinie. Widoczne zainteresowanie „stosowaniem” sztuki widoczne jest również w pracach debiutantów. Wspomnieć należy chociażby szczecińsko-poznańską wystawę Godzina trzech wiedźm czy Dekadencja/
Sklepik z pamiątkami studentów ASP z Warszawy. Wydaje mi się, że obecna
polska scena sztuk wizualnych, gdzie sztuka pojmowana jest jako walka o inną
codzienność, dopiero powstaje, a przyszłe zjawiska interesują mnie najbardziej.

Czego oczekujesz od mecenasa prywatnego, a czego od instytucji publicznej?
Instytucje państwowe mają obowiązki, prywatne — zachcianki. Ja należę do tego grona artystów, których prace powstają dzięki środkom instytucji publicznych; natomiast większość sprzedawanych przez mnie prac trafia do prywatnych kolekcjonerów i fundacji. Tak więc z ekonomicznego punktu widzenia instytucje publiczne budują i gromadzą kapitał symboliczny, natomiast mecenat prywatny oprócz tego inwestuje. W zasadzie tyle wiem o tych sprawach.

Jak postrzegasz obecną scenę sztuki w Polsce i jak siebie na niej sytuujesz?
Polska sztuka jest, ogólnie rzecz biorąc, zaangażowana, niekoniecznie politycznie czy społecznie, ale jest w niej sporo „mięsa”, co wynika, jak myślę, w dużej mierze z tego, że wiele się u nas działo i dzieje, wokół jest wystarczająco wiele tematów do przerobienia. Nie ma miejsca na postawy „na pół gwizdka”, choćby dlatego, że artystów zwyczajnie na to nie stać. Moje spojrzenie jest zarówno od wewnątrz, jak i z zewnątrz. Po studiach w Poznaniu wyjechałam do Londynu, doświadczenia czerpię więc z obu kontekstów. Funkcjonowanie pomiędzy dwoma rzeczywistościami sprawia, że pewne rzeczy widzi się wyraźniej. Oczywiście, zawsze w takich sytuacjach istnieje ryzyko uproszczeń, staram się ich unikać i konfrontować wyobrażenia z rzeczywistością, zanim zacznę się wypowiadać. Nic nie jest czarno-białe, interesuje mnie złożoność tematów, które badam, a nie proste odpowiedzi.

Czego oczekujesz od mecenasa prywatnego, a czego od instytucji publicznej?
Praca artysty jest formą dialogu, więc poczucie, że spotyka się ona z jakimś odzewem, że coś się z kimś współtworzy, jest bardzo ważna. Praca z ludźmi, którzy wierzą w artystę, jest niesamowicie istotna, to paliwo moralne. Z drugiej strony mamy kwestię finansową, nie jesteśmy w stanie funkcjonować bez środków. Dobra instytucja publiczna jest jak arena — daje głos. Myślę, że mecenat prywatny potrafi ten głos wzmocnić i dać mu więcej powietrza.

Lacrimosa
W Chimerycznym lokatorze Roland Topor ujawnił, że bohater wcale nie jest nawiedzony, lecz szalony. Budując wyimaginowaną historię Lokatora, opieram się na jego klimacie i maluję postać muzyka oddającego się czynnościom pielęgnacyjnym w podobnym Toporowi, nieco spazmatycznym geście. W listopadzie 1791 roku chory Mozart kończy Requiem. Komponuje w łóżku swoje opus magnum — Lacrimosa (powódź łez), przewidując swój rychły zgon.
W sierpniu 2016 roku słaby i skacowany Michał Jan Dymny kończy ćwiczyć
na gitarze. Wycieńczony, komponuje w łóżku i wywołuje powódź łez kroplami
do oczu Lacrimal. Nie wiemy, czy chce dzięki temu widzieć więcej, czy mniej; uwrażliwić się na bodźce czy znieczulić. Podobno przy pierwszych taktach
Lacrimosy Mozart wybuchnął płaczem. Dalej, po luceat eis, powszechne
błaganie kończy się jednak nutą pocieszenia: Mozart pokrzepia nas wersami, że wszystko będzie dobrze, ponieważ istnieje litość. Łzy przynoszą ulgę.
Obraz przywodzi na myśl przedstawione przez Hieronima Boscha wydłubywanie
kamieni szaleństwa. Pokazując kompozytora w tej wyszukanej pozie, staram się
również nawiązać formalnie do obrazów Caravaggia, którego teatralne układy
przeplatających się w napięciu męskich rąk i nóg, są dla mnie równie mocnym
wyróżnikiem jego twórczości, co zabiegi ze światłem i cieniem. Mój Caravaggio
zatopiony jest w bieli pościeli z Ikei. I w tej pościelowej bieli przeżywa ból istnienia.
Pornografia
Obraz jest połączeniem dwóch przenikających się postaci i form, tworzących całość. Pierwsza para (w czerni i bieli) to wariacja na temat podarowanych mi fotografii i historii Marcina Świetlickiego, który pojawia się na zdjęciu jako nastolatek. Jego pierwsza dziecięca narzeczona obserwuje władczym wzrokiem, gdy ten głaszcze psa. Nie wiemy, czy pieści zwierzę, czy na polecenie ukochanej robi mu krzywdę. Stąd tytuł nieukończonego obrazu Pornografia nawiązujący do utworu
Gombrowicza, w twórczości którego możemy odnaleźć wiele analogicznych historii. Obraz został przeze mnie porzucony w trakcie pracy dwa lata temu. Dopiero teraz znalazłam doń odpowiedni klucz — połączyłam go z drugą, osobliwą parą z czasów współczesnych. Bohaterka obrazu Ola I. nosi nieco anachronicznie wyglądającą sukienkę i w teatralny sposób pali papierosa. Połączone ze sobą przedstawienia ujawniają skryte napięcie seksualne, pewien rodzaj rytuału, celebracji.
Jadwiga 2017
Obraz odnosi się w oczywisty sposób do nagrobka królowej Jadwigi w Katedrze
Wawelskiej. To ironiczny komentarz postawy pokolenia dzisiejszych trzydziestolatków, którzy przyzwyczajeni do wygodnego i beztroskiego życia, posiadanie potomstwa zrównują ze śmiercią towarzyską. Pomnik dedykowany jest bohaterstwu mojej przyjaciółki Elżbiety M.
Nosferatu
Obraz przedstawiający zaprzyjaźniony zespół Neal Cassady & The Fabulous Ensemble w alkoholowym upojeniu, w trakcie koncertu w jednym z warszawskich klubów. Z pozoru znów traktować może o bliskim mi pokoleniu trzydziestolatków, którzy wolą pozostawać w strefie komfortu, a swoją agresję i energię rozładowują podczas ekscesów w knajpie. Wokalista przewraca się na zestaw perkusyjny.  Gitarzysta wykonuje władczy ruch ręką, przywodzący na myśl gesty z seansów spirytystycznych. Zestawione kolażowo widma dziewczynek tracą dla chłopców głowy, a cień ręki Nosferatu dyryguje wampiryczną symfonią grozy.

Jak postrzegasz obecną scenę sztuki w Polsce i jak siebie na niej sytuujesz?
Ciekawym zjawiskiem jest według mnie postępująca w bardzo szybkim tempie
zmiana schematów poznawczych i odchodzenie od struktury hierarchicznej
w kwestii nabywania doświadczeń poprzez siłę autorytetu. Na przekór twierdzeniom wielu kuratorów, którzy korzeni obecnych trendów szukają w historii sztuki polskiej, wydaje mi się, że procesy te przyjęły strukturę figury kłącza, opisywanej przez Deleuze’a i Guattariego w Mille plateaux. Capitalisme et schizophrénie. Nieograniczony dostęp do informacji, obrazów i nowości z całego świata mają również artyści, szczególnie ci z młodszego pokolenia. Nie musimy już szukać dostępu, podróżować czy wydawać 20 dolców na zagraniczną prasę, by zobaczyć, co dzieje się w Nowym Jorku i Londynie, w dużych i małych galeriach, w pracowniach i mieszkaniach poszczególnych artystów. Łączność, wielość i heterogeniczność kłącza Instagrama, sprowadzającego wartość wszystkich reprodukcji do jednakowo małych ikonek, sprawia, że do twórczości środowiska krakowskiego jest mi tak samo blisko jak do sztuki artystów z Meksyku. Warto o tym pamiętać, rozpływając się nad wyjątkowością pojawiających się nowych trendów w polskiej sztuce i zobaczyć, czy przypadkiem internet nie pęka od tego w szwach.

Czego oczekujesz od mecenasa prywatnego, a czego od instytucji publicznej?
Jako malarzowi znacznie trudniej mi sobie wyobrazić takie połączenie, które dawałoby szansę na satysfakcjonującą realizację zamierzonych celów, natomiast widzę interesujące możliwości wspierania takich dziedzin sztuki jak performans, akcje artystyczne, przedstawienia teatralne czy różnego rodzaju projekty intermedialne. Nowoczesny, egalitarny charakter globalnego społeczeństwa internetu prężnie tworzy narzędzia i systemy nie tylko promocji, ale i fundowania takich działań. Pozwalają one w jakimś stopniu omijać lepiej lub gorzej funkcjonujące cechy tradycyjnego mecenatu. Być może niedługo nie będzie już konieczny bogaty fundator, mecenas czy instytucja, od których wpływów i polityki można stać się zależnym. Mamy już przecież crowdfunding, a informacje i promocja rozchodzi się po portalach społecznościowych w mgnieniu oka i trafia do ogromnej liczby osób. Tradycyjne malarstwo sztalugowe zachowuje jednak charakter salonowy i elitarny. Trudno temu zaprzeczyć i z tym walczyć.