„To był dosłownie szturm na Zachętę. W sobotę w południe, gdy tylko otwarto drzwi galerii, hol nie był w stanie pomieścić wszystkich chętnycn. Rodzice przyszli z dziećmi, by wziąć udział w mikołajkowej zabawie zorganizowanej na wystawie Józefa Wilkonia. [...]

Ale największą frajdą było to, że tego dnia na wystawie można było wszystkiego dotykać i bawić się do woli. Maluchy zagłaskiwały więc Wilkoniowe drewniane zwierzęta, dosiadały łosia i tura, oglądały książeczki i muzykowały na człekokształtnych trąbitach zwanych przez Wilkonia „trąbonosami" [...]

Ostatnim przystankiem tej wizyty w baśniowym świecie Józefa Wilkonia było oglądanie bożonarodzeniowej szopki jego autorstwa, która przyjechała z parafii na Bielanach i stanęła przed budynkiem Zachęty.

Czy można sobie wymarzyć lepszą świąteczną wystawę?”

Agnieszka Kowalska Dzieci w baśniowym świecie Wilkonia, „Gazeta Wyborcza" 288, 1 1 XII 2006.

„Nieco dalej oglądającego czeka niezwykłe przeżycie: zanurzenie w morskiej toni. Oto przed jego oczyma przepływa wielogatunkowa ławica ryb. W tle, na ścianach, tapeta imitująca oceaniczne odmęty. Z żywiołu wynurza się burta arki. Konstrukcja z surowych desek zasłania ścianę pomiędzy dwiema salami. W niej rzędy luków, z każdego wyglądają zwierzęce mordy. Wyciosane z gałęzi, pniaków, desek. [...] Co zobaczy po drugiej stronie? Zwierzęce zgrupowania. Ptaszarnia połqczona z kurnikiem. Schronisko dla psów. Imponującego łosia wynoszącego się ponad otaczającą go drobnicę. Mistrzowska praca. Wilkoń niesłychanie subtelnie zaingerował w kształt pnia. Wykorzystał w nim to, co zaoferowała natura. Niejako wspólnie z drzewem wykreował kształt zwierza, fakturę jego sierści, poroże”.

Monika Małkowska Siekierą rysuje się jak pędzlem, „Rzeczpospolita" 287, 9/10 XII 2006.