Wystawa ta stanowiła przełomowy moment w twórczości Jolanty Owidzkiej (ur. 1927). Była to jej pierwsza ekspozycja indywidualna — wcześniej przez kilka lat pokazywała swe prace na wystawach zbiorowych (m.in. I Ogólnopolska Wystawa Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w 1952 roku, II Ogólnopolska Wystawa Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w Warszawie w 1957 roku). Irena Huml wspominała historię wystawiennictwa sztuki włókna w Polsce następująco: „Początkowo prace tkackie prezentowano na wystawach wspólnych z innymi obiektami sztuki współczesnej, zwłaszcza z sekcji architektury wnętrz i sztuki dekoracyjnej. Autonomia była zdobywana stopniowo wraz ze wzrostem zainteresowania i sukcesami za granicą”.