Data powstania: 23.06.2025

Mój pokaz w Galerii Współczesnej jest trzecim z cyklu tego rodzaju pokazów zaplanowanych przeze mnie w różnych ośrodkach Europy. Celem tych wystaw jest konfrontacja widza z materiałem tkackim i zwrócenie uwagi na niejednoznaczność tego materiału. W naszym stosunku do rzeczy, które nas otaczają, istnieje głęboka ślepota przyzwyczajenia. To, co z góry wiemy o przedmiocie nie pozwala nam go naprawdę zobaczyć. Chcę się przeciwstawić tym przyzwyczajeniom, które odnoszą się do materiału tkackiego. Według ogólnie przyjętej zasady stawiany jest znak równania: tkanina – sztuka użytkowa. Moja wystawa w Galerii Współczesnej nie jest pokazem poszczególnych eksponatów. Chodziło mi o stworzenie szeregu sytuacji, w które wprowadzam zwiedzającego.

Poszczególne sytuacje od momentu przekroczenia wejścia:

Sytuacja pierwsza: Dziesięć tkanych kompozycji zestawionych w ciasny układ. Każda z dziesięciu prac może posiadać samodzielne znaczenie plastyczne. W stworzonym układzie chodzi jednak o odbiór przez widza całości zespołowego działania prac. Nazywam więc ten zespół jednym obiektem. Widz, znajdując się wewnątrz obiektu, powinien odbierać wrażenia dotykowe na równi z optycznymi.

Sytuacja druga: Obiekty leżące na ziemi w pustej przestrzeni sali. Widz ogląda fazę tymczasową egzystencji obiektu. Zatrzymany proces rozlewania się materiału.

Sytuacja trzecia: W pasażu. Układ lin i kabli rozpoczynający się poza ścianą ograniczającą wnętrze. Widz ogląda tu również pewną fazę egzystencji układu. Fazę tymczasową. Połączone końce lin i kabli są zatrzymane w aktywnym ruchu. Powyższy tekst stanowi kilka uwag zmierzających do ukierunkowania sposobu obserwacji mojego pokazu, nie wyczerpuje jednak jego tematów. Czas przejścia przez pokaz w celu odbierania wrażeń nie powinien przekroczyć pięciu minut.

Magdalena Abakanowicz
tekst towarzyszący wystawie indywidualnej artystki w Galerii Współczesnej w Warszawie, 1971