Teresa Tyszkiewicz jest jedną z najciekawszych artystek polskiej awangardy lat 70. XX wieku. Podstawowym tworzywem było dla niej własne ciało, dlatego jej prace są najczęściej wiązane z feminizmem. Artystkę interesowało przede wszystkim doświadczenie zmysłowe, sfera subiektywnych doznań i wrażeń. Po 1982 roku jako materiał wprowadziła do swoich obrazów szpilki krawieckie. Szpilka — Pismo (1988) to wielkoformatowe, czarne płótno składające się z pięciu części. Pionowe pasy z wbitymi w nie tysiącami szpilek przedzielają pola gęsto wypełnione słowem „szpilka”, namalowanym różnymi kolorami w pięciu językach. Tworzenie prac ze szpilek jest procesem bolesnym i mozolnym. Jak ujmowała to artystka: „Szpilka, ten biedny przedmiot, stał się dla mnie magiczny. Ukłucie, upór i chęć, by go zwalczyć. Szpilka prowokuje mnie i wywołuje nowe propozycje. Jest łagodna po ujarzmieniu, ale w trakcie pracy boję się, bo jest niebezpieczna, atakująca”.