Film Joanny Rajkowskiej jest zapisem warsztatów zorganizowanych w obozie dla uchodźców w Dżenin na Zachodnim Brzegu Jordanu w kwietniu 2008 roku. Odbyły się one w Freedom Theatre założonym w 2004 roku przez grupę aktywistów z Europy, odwołujących się do tradycji działającego w tym mieście wcześniej The Stone Theatre. Wzięło w nich udział sześciu chłopców określanych mianem Bad Boys ze względu na swoją złą sławę. Wielu ich najbliższych zginęło podczas drugiej intifady Palestyńczyków przeciw izraelskim władzom. Większość chłopców miała objawy syndromu PTSD — zespołu stresu pourazowego. Rajkowska poprosiła ich o opowiedzenie o swoich przeżyciach bez użycia słów, za pomocą gestów, ponieważ doświadczenie traumatyczne narusza strukturę językowej narracji, powoduje poczucie oporu w mowie, a nawet milczenie. Jednak, jak zauważyła artystka: „Strach, ból, inwazja, czołg, potrzeba, strata, rana były zbyt realne, zbyt bliskie. Trzeba było stwarzać taką narrację, która pozwoliła na wygenerowanie dystansu do rzeczywistości, tak aby można ją było zobaczyć, opowiedzieć, a nawet wyśmiać. Wszelkie próby zbliżenia się bezpośrednio, ciałem, do bolesnej pamięci budziły agresję albo zmieniały się w farsę. Jedyne, co działało, to siła iluzji, marzenia fikcji”. Film nie jest tylko zapisem działań w teatrze, które ujawniły rozmiary nieprzepracowanej traumy. Opowiada o młodych ludziach niedostosowanych do otoczenia, niemogących sobie poradzić z przeżyciami z przeszłości, o ich agresji i smutku.