Praca jest przykładem nowej figuracji w polskim malarstwie. W latach 60.
XX wieku, po ukończeniu Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie Przybylski
niechętny akademickiemu sposobowi obrazowania obowiązującemu na
polskich uczelniach artystycznych poszukiwał własnego malarskiego
języka. Interesowała go wówczas ekspresyjna abstrakcja oraz malarstwo
materii, lecz ostatecznie skoncentrował się na malarstwie figuratywnym.
Artysta przedstawiał ludzi w sytuacjach dramatycznych, pełnych emocji
i psychologicznego napięcia. Postaci o uproszczonych, zdeformowanych
sylwetach odgrywają tu konkretne role — wybrane przez samych bohaterów,
bądź narzucone im przez czynniki zewnętrzne. Malarstwo Przybylskiego
czerpie z osiągnięć hiperrealizmu i ma najczęściej metaforyczny sens, zaś
cały jego dorobek twórczy potwierdza zaangażowanie społeczno-polityczne
artysty. Autoportret Przybylskiego ukazuje skrępowaną sznurem postać jako
symbol zniewolenia, upokorzenia i naruszenia nietykalności człowieka.