W performansie Samotne Skrzydło artystka występuje jako fikcyjna postać, która według plotek narodziła się ze skrzydłem białego ptaka zamiast jednej ręki. Podobno została przeklęta podczas narodzin i miała przybrać postać ptaka. Jednak błąd sprawił, że pozostała w formie pośredniej. W przeszłości dziwolążka występowała w objazdowym cyrku pod imieniem Samotne Skrzydło. Teraz pojawia się po latach nieobecności, by ponownie wystąpić.

W 2017 roku Markiewicz otrzymała pierwsze w życiu zaproszenie do zrobienia performansu w Galerii Labirynt. Do tej pory ukrywała swoje ciało w sztuce i życiu codziennym za pomocą protezy i stroju. Chociaż tym razem postanowiła schować się za tekturami, konieczność wystąpienia przez publicznością skłoniła ją do zmierzenia się z tematem własnej niepełnosprawności. Postanowiła działać na skrzyżowaniu dwóch pozornie różnych tematów: z jednej strony zmarginalizowanej niepełnosprawności, z drugiej – wszechobecnej rozrywki. Te tematy były ze sobą historycznie powiązane m.in. przez XIX-wieczne pokazy dziwolągów czy zatrudnianie osób o niezwykłych ciałach w roli błaznów. W performansie Samotne Skrzydło artystka próbuje wciągnąć widza w trudny temat za pomocą dostarczenia wizualnej przyjemności. Wciela się w rolę dziwolążki z historycznych pokazów, które jako forma kultury niskiej są ważnym dziedzictwem dla performerów z niepełnosprawnościami i mogą mieć wymiar emancypacyjny. Jak stwierdziła w jednym z wywiadów: „Wizualności poszukuję w krzywdzących wzorcach kulturowych, które usiłuję odzyskać i przekuć na elementy dające siłę oraz konstytuujące tożsamość. Zdecydowałam się iść w tym kierunku także dlatego, że temat emancypacji i podmiotowości w kontekście niepełnosprawności był do tej pory niewidoczny w głównym nurcie”.

Ewa Skolimowska