Dojrzały okres twórczości Jerzego Krawczyka przypadł na drugą połowę lat 50. XX wieku. W tym okresie, poprzedzającym wypracowanie autorskiej formuły tzw. realizmu przestrzennego z lat 60., z którego artysta był najbardziej znany, Krawczyk tworzył głównie pejzaże, wśród nich przedstawienia fabrycznej Łodzi, a także krajobrazy morskie, górskie i wiejskie. Artysta wyjeżdżał nad Bałtyk, m.in. do Międzyzdrojów, Świnoujścia, Pucka i Sopotu, a także w góry — do Murzasichla. W trakcie wyjazdów nie malował w plenerze, ale podróże stanowiły dlań źródło inspiracji do późniejszych obrazów. Charakteryzuje je uproszczona forma i kolorystyka, umownie traktowana perspektywa, linearność i rytmizacja powtarzalnych motywów. Szczególnie w obrazach z serii Molo i pejzażach Łodzi dominuje poczucie pustki i wyobcowania; wydają się one próbą przestawienia nieskończoności. Obraz Żniwa jedynie przez swój tytuł przywodzi na myśl realizm socjalistyczny. „Niewinny” i nieco naiwny w formie skomponowany jest z kilku planów, rytmizowanych pasami obsianych zagonów i snopów zboża. Nieco podobnym do Żniw obrazem, z polem uprawnym w jednej części przedstawienia, jest praca Krawczyka Nagórzyckie kopy (1956) z kolekcji Muzeum Sztuki w Łodzi. Tu również krajobraz stał się pretekstem do przedstawienia natury w umowny, uproszczony sposób.

Michał Jachuła