Namalowany kilka miesięcy przed wprowadzeniem stanu wojennego
w Polsce obraz Krystyny Jachniewicz jest dotychczas jedynym
autoportretem w jej twórczości. W postaciach zwierząt — głównych
bohaterów swojej sztuki — artystka poszukuje analogii z ludźmi.
Pisała o nim tak: W autoportrecie z 1981 roku moja twarz stała się jednak jedynym aktorem. Znalazłam w swojej twarzy, która dla innych ludzi jest podobno uosobieniem spokoju, coś prawie przerażającego i to właśnie chciałam wydobyć na światło dzienne. Czasy były niespokojne, żyliśmy wtedy w jakimś transie, w przekonaniu że jesteśmy częścią czegoś wspaniałego, doniosłego. Trudności dnia codziennego zeszły na dalszy plan. Czuliśmy, że Polska jest wielka i ważna, byliśmy dumni z Solidarności i wszystkiego, 
co się wtedy wydarzało. Oprócz euforii odczuwałam jednak niepokój i jakąś bezsilność. Odsuwałam je od siebie, lekceważyłam, ale one tkwiły głęboko. Autoportret namalowałam w kilku intensywnych sesjach, bardzo szybko jak na mnie, jak w transie. Z lusterkiem w jednej ręce i pędzlem w drugiej. „Wyplułam go z siebie” w jakiejś dziwnej, niezrozumiałej potrzebie. Myślę, że to wszystko, co się wtedy działo, musiało mieć związek z twórczością każdego artysty. Jedni zaangażowali się zdecydowanie w swojej sztuce, inni, tak jak ja, może niepewni swojej roli pozostawili ją sferze podświadomości?