Stefan Gierowski malował od 1955 roku sceny rodzajowe zaobserwowane w życiu (Gołębnik, Skład żelastwa). Domy, ludzi i zwierzęta na obrazach określały znaki o uproszczonym, ale przedmiotowym kształcie. W tle zwracały uwagę symetrycznie rozmieszczone płaszczyzny świadczące o dążeniu do dyscypliny konstrukcyjnej. W 1957 roku artysta wyeliminował odniesienia do świata zewnętrznego i stworzył charakterystyczny styl abstrakcyjny. Jednocześnie zrezygnował z nadawania swym płótnom literackich tytułów – zastąpił je słowem „obraz” wraz z towarzyszącymi mu kolejnymi cyframi rzymskimi. Powstawały niemal monochromatyczne dzieła o zróżnicowanym opracowaniu faktury. Obraz L został namalowany czerwonymi farbami o różnych odcieniach. Gierowski mieszał je bezpośrednio na płótnie, dodając szary i ugier. Farbę nakładał grubymi warstwami lub ścierał ją, odsłaniając białą warstwę gruntu. Tematem obrazu są nie tylko właściwości materii malarskiej, ale też oddziaływanie koloru. Artysta twierdził w jednym z wywiadów: „Gama barwna istotnie potrafi stworzyć nastrój. Najwłaściwszy jest on wtedy, kiedy kolor zgadza się ze mną wewnętrznie. Bo jaki jest inny powód, że używam ten a nie inny czerwony…? […] Podczas pracy muszę obserwować samego siebie, aby nie zgubić momentu, który decyduje, że kolor odpowiada emocji, jaką pragnąłbym przekazać”.