Stefan Gierowski malował od 1955 roku sceny rodzajowe zaobserwowane w życiu (Gołębnik, Skład żelastwa). Domy, ludzi i zwierzęta na obrazach określały znaki o uproszczonym, ale przedmiotowym kształcie. W tle zwracały uwagę symetrycznie rozmieszczone płaszczyzny świadczące o dążeniu do dyscypliny konstrukcyjnej. W 1957 roku Gierowski wyeliminował z obrazów odniesienia do świata zewnętrznego i stworzył charakterystyczny styl abstrakcyjny. Jednocześnie zrezygnował z nadawania swym płótnom literackich tytułów – zastąpił je słowem „obraz” wraz z towarzyszącymi mu kolejnymi cyframi rzymskimi. Powstawały niemal monochromatyczne dzieła o zróżnicowanym opracowaniu faktury powierzchni, których główną treścią było oddziaływanie barw tworzących nastrój. W latach 1959–1960 Gierowski uprościł środki malarskie – ograniczył efekty kolorystyczne i fakturowe. Był to etap pośredni prowadzący do poszukiwań z pogranicza optyki i kinetyki. Obrazy z lat 60. XX wieku przedstawiały dynamiczne układy przestrzenne pasm namalowanych ciemnymi kolorami o różnym natężeniu walorowym. W 1968 roku w malarstwie Gierowskiego ponownie pojawiły się intensywne kolory. W latach 70. i później przestrzeń w obrazie budował za pomocą zestawień kontrastujących ze sobą płaszczyzn barwnych. Kompozycje te składały się teraz z poziomych pasm, które wysuwały się na pierwszy plan lub cofały w głąb w zależności od koloru. Czasami na gradientowym tle, powstałym przez zamalowanie płótna płynnymi przejściami tonalnymi między barwami, pojawiał się jednolicie wypełniony farbą prostokąt. To zestawienie figury geometrycznej i tła tworzyło iluzję przestrzeni.