W filmie oglądamy rodzinę z dwojgiem dzieci – rozmowa dotyczy zagadnień artystycznych, najmłodsi podejmują się przy tym różnych zadań plastycznych. Rysowanie czy lepienie z plasteliny są charakterystyczne dla wieku dziecięcego, tu jednak bohaterowie odwzorowują znane dzieła sztuki, jak np. Czarny kwadrat na białym tle Kazimierza Malewicza, proszą też rodziców o zakup zestawu Lego. Obór koncentracyjny Zbigniewa Libery. W ścieżce dźwiękowej filmu słyszymy głos Romana Opałki odliczającego kolejne dni upływającego życia.

Efekt humorystyczny powstaje tu wskutek zderzenia zwykłości rodzinnej sytuacji z powagą i niezwykłością podejmowanych przez jej członków tematów i zagadnień. Mamy tu do czynienia z realizacją upragnionego przez wielu artystów i kuratorów postulatu zespolenia sztuki współczesnej z życiem społecznym, ale ukazaną w krzywym zwierciadle. W filmie wyraźnie rysuje się też ironiczna refleksja nad stanem rynku sztuki i statusem współczesnego artysty – dzieci marzą o tym, by w przyszłości zostać twórcami sztuki wideo, lecz rodzice uświadamiają im, że na tym nie da się zarobić, a sukces rynkowy może zapewnić wyłącznie malowanie obrazów.