W latach 70. XX wieku Zofia Artymowska zaczęła malować układy zwielokrotnionej formy walca w różnych kolorach i rozmiarach. Powierzchnia walców jest gładka i połyskliwa jak wypolerowany metal. Sprawiają one wrażenie, jakby były częścią skomplikowanego mechanizmu. Jednak artystce nie chodziło o odniesienie przedmiotów istniejących w świecie zewnętrznym. Podejmuje ona wysiłek oddania trójwymiarowej przestrzeni na płaskiej powierzchni płótna. Artymowską nie tyle interesują możliwości tkwiące w malarskiej materii, ile iluzja ruchu walców na obrazach. „A więc są tu – pisała krytyczka i historyczka sztuki Irena Jakimowicz – układy równoległych planów, jasno czytelne przez surową geometrię ażurowych krat, są zabiegi sugerujące ruch wciągania w głąb lub wybrzuszania powierzchni w ramach układów koncentrycznych, są sugestie rytmicznego falowania jednokierunkowego, wreszcie bardziej dynamiczne formy spiralne”. Wskutek tych zabiegów powstaje wrażenie rozległej przestrzeni. Jest ono dodatkowo wzmacniane dzięki możliwości manipulacji obrazami – różnokierunkowego ich eksponowania lub, w przypadku obrazów segmentowych, stwarzania nowych wyrazów przestrzennych poprzez zmienne kombinacje elementów.