W latach 1952-1959 był redaktorem graficznym czasopisma „Świat”. Wspólnie z żoną Zofią Artymowską pracował przy wykonaniu polichromii odbudowanych kamienic Rynku Starego i Nowego Miasta w Warszawie. Uprawiał malarstwo abstrakcyjne, które w wyraźny sposób nawiązywało do krajobrazu i architektury miejsc, które odwiedzał w czasie swoich licznych podróży m.in.: do Włoch, Hiszpanii, Iraku i Syrii. Inspirował się również starożytnymi kulturami Bliskiego Wschodu. Jego kameralne i nastrojowe akwarele z początkowego okresu twórczości charakteryzowały się subtelnymi zestawieniami kolorystycznymi. W połowie lat 70. zaczął malować w technice akrylowej obrazy o powtarzającym się schemacie kompozycyjnym z dominującą formą kulistą w górnej części płótna „unoszącą” się nad wyznaczoną kolorem linią „horyzontu”. Wraz z żoną założył w 1992 roku fundację Promocja Polskiej Sztuki Wizualnej z siedzibą w Łowiczu.