Pytając o nową twarz, która wyłania się ze współczesnych portretów, o twarz z epoki ciała, pytamy o przyszłość nas samych. Twarz stanowi ekran dla projekcji naszej przeszłości i przyszłości.

Być może twarz nie została nam dana na zawsze jako symbol tożsamości i jednostkowości. Może zmienia się obecnie w coś innego, inny symbol. A jednocześnie zupełnie fizycznie i realnie przybiera nowy kształt, przestaje być tym, co czyni nas rozpoznawalnymi. W antycznej grece praktycznie nie było językowego rozróżnienia na twarz i na maskę. Jedno i drugie określano słowem prosopon. Dopiero w imperialnej epoce Rzymu pojawia się szczelina pomiędzy maską i twarzą. Czy podział na twarz i maskę istnieje wciąż dla nas według rzymskiego modelu czy też — według modelu greckiego — zatarł się on na nowo ?

Pierwsza część wykładu dotyczyć będzie obrazów twarzy, druga — wytwarzania twarzy w działaniu wspólnotowym: twarzy performatywnej, trzecia część stanowić będzie refleksję nad nowym subgatunkiem autoportretu —selfie i jego znaczeniami.

Anna Szyjkowska-Piotrowska — doktor nauk humanistycznych, ukończyła studia na Uniwersytecie Warszawskim w zakresie filozofii i lingwistykę stosowaną. Obroniła doktorat w Instytucie Filozofii UW. Obecnie pracuje jako adiunkt na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina oraz w Collegium Civitas. Publikowała  między innymi w „Sztuka i Filozofia“, „Estetyka i Krytyka“ czy „Art Inquiry. Recherches sur les arts“. Jest autorką i tłumaczką tekstów o tematyce artystycznej. Autorka książki Po-twarz. Przekraczanie widzialności w sztuce i filozofii (wydawnictwo Słowo obraz/terytoria, 2016).