W publikacji, wydanej przez Muzeum Kinematografii, Anna Michalska i
Jakub Wiewiórski opisują 153 filmy fabularne nakręcone w łódzkich
plenerach, od niemej „Ziemi obiecanej” Aleksandra Hertza i Zbigniewa
Gniazdowskiego z 1927 roku po „Piłsudskiego” Michała Rosy z 2019.
Autorzy przedstawiają plenery i wnętrza, opisują kulisy powstawania
filmów, ich odbiór wśród widzów i krytyków oraz rozmaite łódzkie
konteksty. Rozmawiają z reżyserami, scenografami, operatorami, aktorami
i producentami, a także ze szczęśliwcami spoza branży, którym udało się
wejść na plan. Odkrywają wiele ciekawostek dotąd nieznanych i zabierają
Czytelnika w podróż do filmowej Łodzi.

O książce:
„– Pan to sam tak urządzał?” – pyta bohater „Ziemi obiecanej”, Karol
Borowiecki, zwiedzając pałac Müllera. „– Ja za to sam płaciłem” –
odpowiada fabrykant. „Łódź, k…!” przeklina Adaś Miauczyński przed
wejściem na dworzec Łódź Kaliska w filmie „Ajlawiu”. „Nie kop pana, bo
się spocisz” karci dziecko Beata Tyszkiewicz w „Kingsajzie”.
Gdzie kręcono te kultowe sceny? W Łodzi. Co łączy Warszawę, Berlin,
Wiedeń czy Paryż z Łodzią? Łódź grała każde z tych miast.
Filmowe życie mają pofabrykanckie pałace i kamienice, parki, dziedzińce
i podwórka, tłoczne dworce i prywatne mieszkania – nie sposób zliczyć, w
ilu miejscach słychać było charakterystyczny dźwięk klapsa
rozpoczynający kręcenie ujęcia.