„Takiego zamieszania jeszcze w holu Zachęty nie było. Całe schody obite zostały sklejką, ściany osłonięte folią, a wszystko po to, by swój nietypowy obraz mógł tu namalować Leon Tarasewicz [...]. Wniósł kubły, pędzle, przebrał się w kombinezon i zaczął bryzgać na schody strużki farby, tworząc wielki, różnokolorowy, abstrakcyjny obraz. Po tym malarskim dywanie pierwsi widzowie wejdą jutro wieczorem na wystawę „Malarstwo polskie XXI wieku". [...]
Aranżację ekspozycji powierzyła [kuratorka] znakomitemu kolarzowi Markowi Sobczykowi i jego żonie Małgorzacie Sadowskiej-Sobczyk, która jest architektem. Wymyślili, by strefy zarezerwowane dla poszczególnych malarzy wydzielić pasami koloru biegnącymi tuż pod sufitem, a ich nazwiska wymalować za pomocą szablonu czarną farbą wprost na posadzce galerii. Dzięki takim drobnym zabiegom skutecznie nadali dynamikę tej ogromnej wystawie”.

Agnieszka Kowalska Lawina obrazów w Zachęcie, „Gazeta Wyborcza" 291, 14 XII 2006.

„Mam wrażenie (a taka myśl rzadko przychodzi do głowy), że oglądamy wystawę historyczną, która stanie się punktem wielokrotnych odniesień i porównań. Emocje towarzyszące takim prezentacjom są ogromne. [...] Stan polskiego malarstwa jest bardzo dobry, może nawet znakomity. Nestorzy mają się świetnie, co dobrze widać w obrazach Fijałkowskiego, Gierowskiego, Sempolińskiego. Pokolenie pięćdziesięciolatków (Modzelewski, Susid, Tarasewicz) nie traci nic ze swej energii, a wśród młodych panuje wręcz straszliwy ścisk. [...]
Dostrzeżmy więc bogactwo malarstwa dzisiejszego: spoglądając na wielobarwne schody Tarasewicza, na znikające pod czernią obrazy Bujnowskiego i Sasnala, na podpatrującego dawnych Włochów Huculaka i umykającego w cyberprzestrzeń Liska, na hafciarkę Bandę i wideo-wedutystkę Wójcik. Nie ma jednego malarstwa - i tak jest dobrze”.

Bogusław Deptuła Moc malarstwa, „Tygodnik Powszechny" 1,71 2007.

„Momentem, który na pewno zatrzyma widza i każe mu się zastanowić nad sposobem funkcjonowania artysty w systemie pieniężnej wymiany, będzie praca Rafała Bujnowskiego. Ten młody malarz postanowił wymienić się z kolegami na obrazy. Jak w średniowieczu albo jeszcze dawniej płaci za każdy z nich zajęczą skórką. Kolekcję w ten sposób uzyskaną - są w niej między innymi prace Sasnala, Bogackiej i Sawickiej - Bujnowski nazwał „Kolekcją Mileny Bujnowskiej", czyli swojej czteroletniej córki, i zamierza przeznaczyć na jej posag. [...] Co jest odkryciem tej wystawy? Nie starsi malarze, Gierowski, Fijałkowski i Tarasin, o których wiem, że są klasykami. Nie młodzi, o których wiem, że i tak im się uda. Odkryciem jest średnie pokolenie, które tutaj wychyla się z jakiegoś niebytu. Pokolenie pięćdziesięciolatków, obciążone niekorzystnym dla siebie nijakim wiekiem, pomiędzy młodością a starością, obciążone też klęskami generacji, które trafiło z młodością prosto w ciemnię kulturalną lat 80. Marek Sobczyk, Paweł Jarodzki, Włodzimierz Pawlak, Paweł Susid pokazują na tej wystawie swoją siłę i wciąż nowe pomysły na obrazy. Niezwykłe są np. prace Pawlaka z cyklu Dziennik malarza, komponowane z wyciśniętej wprost z tuby farby, ładne i zgryźliwe do bólu, bo pytają przecież o to, co jeszcze „wycisnąć" można z malarstwa”.

Dorota Jarecka Zachęta pełna malarstwa, „Gazeta Wyborcza" 293, 16/1 7 XII 2006.

„Wystawa przypomina, że malarstwo z trudem wyzwala się z przeszłości. Jednak tradycja artystyczna nie musi być obciążeniem, pod warunkiem że jedynym punktem odniesienia nie są wzory sztuki akademickiej czy też doświadczenia rozmaitych nowatorskich pomysłów z XIX wieku. Nie przypadkiem w Zachęcie jest tak wiele odwołań do istotnych postaci dla sztuki pierwszej awangardy: Malewicza, Stażewskiego, Strzemińskiego, ale też do Andrzeja Wróblewskiego (świetny obraz Wilhelma Sasnala). Często artysta gra z różnymi wzorcami, jak w przypadku Pauliny Ołowskiej, która maluje ubranie w motywy z obrazów Mondriana, aby po chwili sięgnąć po zdjęcia mody z lat 60”.

Piotr Kosiewski Malarstwo ciągle żyje, „Dziennik. Polska, Europa, Świat" 208, 22 XII 2006.