Plastyki Złote Grono w Zielonej Górze, była przełomowym wydarzeniem, które zgromadziło grono artystów szczególnie zaangażowanych w eksperymentalne formy wypowiedzi przestrzennych.
Artyści biorący w niej udział zostali zaproszeni przez kuratorów i organizatorów – osoby zaangażowane w krytykę artystyczną oraz teoretyczną refleksję nad nową sztuką. Selekcja uczestników polegała na wybraniu twórców, którzy podejmują ryzyko formalne, eksperymentują z granicami tradycyjnych mediów i reagują na zmiany cywilizacyjne, takie jak urbanizacja, rozwój technologiczny czy napięcia społeczne. Wybór był więc świadomą decyzją środowiskową, mającą na celu stworzenie pola wymiany myśli pomiędzy artystami, teoretykami i widzami. Zaproszeni twórcy reprezentowali różne podejście do przestrzeni, jednak łączyła ich chęć traktowania wystawy jako czasoprzestrzenne doświadczenie, w którym widz staje się częścią i uczestnikiem dzieła.
W ramach sympozjum powstały prace o charakterze environment i aranżacji totalnych, definiujące na nowo relację widza z obiektem i otoczeniem. Wspólnym mianownikiem była refleksja nad czasem, światłem, ruchem i zmysłowym odbiorem, a także świadome wprowadzanie elementów dźwiękowych, efektów świetlnych i materiałów organicznych.
Wystawa Przestrzeń i wyraz stała się laboratorium nowej sztuki – wspólnym eksperymentem środowisk artystycznych, kuratorskich i krytycznych drugiej połowy lat 60.