Wystawa pokazana w 1966 roku w Galerii Foksal była jedną z najwcześniejszych prób przekształcenia przestrzeni wystawienniczej w otwarte środowisko doświadczenia. Wspólne działanie artystów i kompozytorów doprowadziło do stworzenia kompozycji przestrzenno-dźwiękowej, w której obecność widza była nie tylko zakładana, ale niezbędna. Wchodził on w interakcję z zawieszonymi płótnami, blachami, siatkami i strukturami przestrzennymi – dotykał ich, przesuwał, wytwarzał z ich pomocą dźwięki.
Wystawa wymykała się klasycznej formule – była procesem, zdarzeniem, performatywnym środowiskiem, w którym każdy element działał tymczasowo, pod wpływem obecności i ruchu ciała. Nie tyle się ją „oglądało”, ile jej doświadczało – fizycznie, dźwiękowo i przestrzennie.