Kompozycja ta stanowi kontynuację poszukiwań artystki i architektki wnętrz Teresy Kelm i kompozytora Zygmunta Krauzego, zapoczątkowanych Kompozycją przestrzenno-muzyczną z 1968 roku, z udziałem przedwcześnie zmarłego rzeźbiarza Henryka Morela, zaprezentowaną również w Galerii Współczesnej w Warszawie. Koncepcja obu zakładała stworzenie przestrzeni oferującej widzom możliwość wyboru sposobu poruszania się wewnątrz architektury, a tym samym kształtowania własnych doświadczeń audiowizualnych.
Muzyka i przestrzeń wzajemnie się tu dopełniają. Utwór muzyczny Krauzego jest jednolity i pozbawiony kontrastów, o otwartej formie bez początku końca. Architektura Kelm z modularnymi podziałami, rytmem otworów drzwiowych i kolorowego światła ma również otwartą kompozycję dającą się rozszerzać o kolejne moduły. „Odbiorca przechodząc przez poszczególne strefy o różnym natężeniu dźwięku, dozuje sam jego intensywność. Może przebywać w strefie o pełnym natężeniu, może schronić się w ciszę lub słuchać dźwięku stłumionego. Kształtuje więc sam formę utworu, gdyż określa jego czas trwania, natężenie dźwięku poszczególnych fragmentów i wzajemne stosunki” — pisali autorzy w katalogu wystawy.
Ważną częścią realizacji jest światło — inne w każdej z kabin. Przemieszczający się między nimi widzowie wpływają na zmienność kompozycji barwnej i dźwiękowej, poddawani działającym na różne zmysły bodźcom. Czynnikami kształtującymi doświadczenia są tu czas i częstotliwość uchylania drzwi oraz szerokość ich rozwarcia.