To wyjątkowy przykład environment, które można odczytywać w kontekście kryzysu ekologicznego i troski o planetę. Skomponowane zostało z elementów przestrzenno–rzeźbiarskich, czyli tubusów i tarcz do cięcia drewna podwieszonych u sufitu, i prawdziwych pni drzew w dolnej części. Praca Dobosza odwoływała się też do czwartego wymiaru, czyli czasu — mrok i ciszę wnętrza przerywały cyklicznie wibrujące światło i dźwięk muzyki inspirowanej twórczością Karlheinza Stockhausena.
Dobosz: „Założyłem sobie opozycje: żywe–martwe, natura–technika, światło–mrok. Szukałem sposobu pokazania żywiołu zniszczenia. Ponieważ aranżacja musiała znaleźć się w zamkniętej przestrzeni, posłużyłem się tłem muzycznym, by nadać jej czwarty wymiar. I założenie, że to trwa w czasie, jest sekwencją jasności i ciemności, dodało całości znaczenia uniwersalnego”.

Tadeusz Dobosz (ur. 1937, Kraków) – rzeźbiarz, absolwent krakowskiej ASP (1957–1963, pracownia Jerzego Bandury), autor małych form, medali i pomników. Uczestniczył w kluczowych plenerach i sympozjach sztuki lat 60. i 70., m.in. Złotym Gronie (Przestrzeń i Wyraz, 1967), Orońsku, Poznaniu i Wrocławiu. Współtwórca Ogólnopolskich Spotkań Rzeźbiarskich w Zielonej Górze.