Data powstania: 12.12.2020

Gdy mówimy o autorytaryzmie, warto uświadomić sobie fakt, że stosunki panujące w naszych domach odzwierciedlają, a tym samym pomagają zrozumieć to wszystko, co dzieje się w sferze publicznej. I odwrotnie — to, co dzieje się w sferze publicznej pomaga nam zrozumieć to, co dzieje się w naszych domach. Tematem wykładu jest feminizm rozumiany jako sposób analizy stosunków opartych na nierównościach: sile jednych i bezsilności drugich. Relacje te rodzą się w sypialni i przy rodzinnym stole, przenoszą na ulice i na forum parlamentu. Podczas wykładu omówione zostaną również narzędzia ujawniające mechanizmy nadużywania władzy — narzędzi tych dostarczył nam feminizm będący w istocie częścią ruchów działających na rzecz praw człowieka, a więc również praw kobiet.

Pisarka, historyczka i aktywistka Rebecca Solnit jest autorką ponad dwudziestu książek. Porusza w nich tematy takie jak feminizm, historia Zachodu, historia miast, siła ruchów społecznych, przemiany społeczne i rewolty; sens chodzenia, wędrowania i spacerowania, wizja nadziei w obliczu katastrofy. Napisała między innymi Recollections of My Nonexistence; Hope in the Dark (Nadzieja w mroku); Men Explain Things to Me (Mężczyźni objaśniają mi świat), A Paradise Built in Hell: The Extraordinary Communities that Arise in Disaster. Przeszła wszystkie szczeble kalifornijskiej edukacji publicznej — od przedszkola po studia wyższe, publikuje regularnie w „Guardianie” i na stronie literackiej Lithub, zasiada w zarządzie Oil Change International (grupy działającej na rzecz czystej energii).

Po wykładzie obędzie się rozmowa z autorką, którą poprowadzą dr Agata Sikora — kulturoznawczni, eseistka, autorka m.in. książki Wolność, równość, przemoc. Czego nie chcemy sobie powiedzieć — i Magdalena Komornicka, historyczka sztuki, kuratorka wystawy Joanny Piotrowskiej.

Wydarzenie towarzyszy wystawie Joanna Piotrowska. Zaduch, której jednym z głównych wątków jest problematyka kobiecego głosu i oporu. Cykl fotografii Joanny Piotrowskiej, przedstawiający nastoletnie dziewczynki w pozach zaczerpniętych z podręczników samoobrony, odwołuje się bezpośrednio do wszechobecnej, strukturalnej i fizycznej przemocy wobec kobiet, ale jest też opowieścią o kobiecym i dziewczęcym buncie przeciwko usankcjonowanej kulturowo, dyscyplinującej kobiety narracji.