Była to druga w karierze artystki, po wystawie w Piwnicy pod Baranami w Krakowie (1970), wystawa
solowa, na której mogła dokonać autorskiego wyboru dzieł i pracować nad aranżacją przestrzeni. W obu prezentacjach podejmowała wątki feministyczne, niepozbawione surrealistycznego i erotycznego wydźwięku. W Galerii Współczesnej po raz pierwszy w tak pełny i czytelny sposób pokazała tzw.
mebelki połączone z fragmentami kobiecego ciała, kwestionując tym samym przynależność kobiety do gospodarstwa domowego, a obok nich inne pełnoplastyczne rzeźby wykonane z papier mâché i tkanin,
z wykorzystaniem gotowych obiektów. Wspominała: „Pod koniec lat 60-tych zaczęłam formułować wizję mebelków. »Mebelki« powstawały lawinowo, jedne rodziły wizje następnych. Zaczęłam je ustawiać w pewne sąsiedztwa i zespoły, i tak dotknęłam zagadnień environment. Następnym krokiem było już myślenie
o przestrzeni galerii. Powstały obiekty do wielokrotnego wystawiania, o charakterze instalacyjnym, zawsze od nowa rozwijane zależnie od otoczenia, anektujące przestrzeń”.
Rzeźby nawiązujące do przedmiotów z codziennego otoczenia i zaaranżowane w precyzyjne układy przestrzenne budziły zainteresowanie i jednocześnie wywoływały konsternację wśród odbiorców. Ta konstelacja „kobiecych” dzieł poszerzała pojęcie rzeźby i sztuk plastycznych na przełomie lat
60. i 70. XX wieku. Choć wystawa nie doczekała się znaczącej recenzji, stanowiła istotną wypowiedź kobiety artystki na temat spraw społecznych, stereotypów i nierówności płci nie tylko w sztuce polskiej, ale również światowej.