Każda z części tryptyku jest formalnie różna i zdaje się odrębnym obrazem. Część pierwsza, zatytułowana Ormianin, Holender, Polak, Rosjanin, jest abstrakcją geometryczną nawiązującą do kompozycji tworzonych przez artystę w latach 70. Część druga – Pejzaż, stan Nowy Jork – przedstawia niezwykle uproszczony, abstrakcyjny pejzaż. Ostatnia natomiast – Włodek na balkonie – jest jedną z kolejnych wariacji artysty na temat portretu własny jako małego chłopca namalowanego przez jego ojca Włodzimierza Zakrzewskiego. Tym, co spaja poszczególne części jest, tak charakterystyczny dla twórczości Zakrzewskiego w latach 90., silny rys autobiograficzny. Odwołania do przeszłości i stawianie pytań o ludzką pamięć. Widoczne są tu zarówno odniesienia do miejsc, w których mieszkał, jak i dialog z twórczością ojca.