Jadwiga Sawicka namalowała w latach 90. XX wieku serię obrazów przedstawiających części garderoby — buty, koszule, spódnice — wyjęte z kontekstu i umieszczone na jednolitym pastelowym tle. Chociaż ubiór jest postrzegany zazwyczaj jako wyraz tożsamości i pozycji właściciela, artystka odebrała mu wszelkie znaczenie. Ubrania na jej obrazach są banalne; to nieatrakcyjne przedmioty codziennego użytku, sprane łachy. Jak stwierdziła Sawicka: „To nie dla mnie, ta sukienka i buty też niedobre. Tępy wizerunek nieatrakcyjnej rzeczywistości. To nic nie znaczy, tamto znowu niczego nie wyjaśnia. Zero do zera”. Rzeźbę Bez tytułu (1999) wyróżnia na tle wspomnianego cyklu technika wykonania — tym razem zamiast malarskiego przedstawienia powstał obiekt z plasteliny produkowanej w fabryce Astra w Przemyślu. Artystkę interesowały fizyczne właściwości materiału, takie jak miękkość, ciepło, zapach i charakterystyczny przytłumiony kolor. Uformowała z plasteliny coś pośredniego pomiędzy ciałem a jego okryciem. Praca stanowi studium ekspresyjnych możliwości materiału zderzonego z konwencjonalną formą przedmiotu.

Ewa Skolimowska​​​​​​​

Model 3D

 Audiodeskrypcja