Ur. 1946 w Krakowie, mieszka i pracuje w Paryżu.

Historyczka sztuki, pisarka, malarka, rysowniczka. Ukończyła warszawską ASP (dyplom uzyskała w 1970 roku), a także historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. W latach 70. wystawiała ze swoimi rówieśnikami, m.in. Łukaszem Korolkiewiczem, należała do inicjatorów ruchu O poprawę, była współzałożycielką grupy artystycznej Śmietanka. Jej pierwsze prace powstawały w wyniku inspiracji hiperrealistycznych, nie tworzyła jednak prac wiernych „oku kamery”. Dość swobodnie podchodziła do rzucanych na płótno fotografii, odrysowywała tylko elementy, resztę przekształcając zgodnie z własną wizją artystyczną. Już na początku lat 80. zaczęła tworzyć najbardziej charakterystyczne dla siebie dzieła – rysunki wykonywane kolorowymi kredkami na tkaninie (jedwabiu, bawełnie, płótnie), które powstają do dziś. Artystka odwołuje się do ikonografii chusty św. Weroniki, jej materiały przywodzą na myśl woale, całuny, czy wręcz ludzką skórę. Przedstawiają najczęściej nagie kobiety i mężczyzn, są bardzo intymne, często autobiograficzne. 

W 2024 roku Ewa Kuryluk podarowała Zachęcie zespół trzydziestu siedmiu prac na papierze, wykonanych w technice litografii, linorytu i akwaforty. Większość grafik powstała podczas studiów malarskich w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1964–1970). Artystka cztery razy zmieniała pracownię – uczyła się kolejno u Juliusza Studnickiego, Tadeusza Dominika, Stefana Gierowskiego i Michała Byliny. Na trzecim roku jej pasją stały się techniki graficzne, których naukę uważała za największą korzyść płynącą z akademickich studiów. Szczególnie interesująca okazała się dla niej litografia, pomimo wiążącej się z tą techniką ciężkiej pracy fizycznej. Często ciekawe efekty końcowe wynikały z braku odpowiedniego papieru i małego wyboru farb drukarskich. Artystka np. odbijała swoje prace na czarnym kartonie i odwrocie papieru milimetrowego.

Grafiki te charakteryzuje duża dbałość o szczegół; niektóre całkowicie pokrywa gęsta siatka cienkich linii, co może kojarzyć się z tendencją artystyczną horror vacui (lęk przed pustką). Wśród tematów pojawiają się autoportret i wątki autobiograficzne, motywy biblijne (drzewo życia, raj), cyrkowe, para kochanków, portrety (często ze zwierzętami jak np. ptaki i ryby) czy pejzaże. Część prac ma formę przedstawiającą – ukazuje np. spiętrzone na wzgórzu kamieniczki z kościołem na szczycie (W Kazimierzu), zastawiony stół z widokiem przez okno (Burano, Widok z okna), inne zdają się odzwierciedlać krainę fikcji lub snu. Widz wchodzi w prywatny świat wyobraźni, wzruszeń i niepokojów młodej artystki.