Nabór na laboratorium/projekt choreograficzno-wokalny

19–24 sierpnia (godz. 12–17)
24 sierpnia planowany jest pokaz dla publiczności
prowadzenie: Marta Ziółek
miejsce: sala kinowa Zachęty
liczba miejsc: 12
zapisy: formularz na dole strony

Do kogo skierowany jest projekt?

Do osób wszystkich płci, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które identyfikują się jako kobiety lub mają doświadczenie życia w kobiecym ciele. Marta Ziółek i współpracujące z nią osoby, posługując się medium tańca, choreografii i praktyki ucieleśnionej wokalizacji, zapraszają do tego, aby na nowo aktywizować symbol miasta Warszawa – postać syrenki, figurę kobiety-hybrydy, której siłą jest głos.

Cyprian Kamil Norwid w wierszu Dedykacja z 1866 roku, zawierającym osobistą inwokację do Warszawy, przywołuje postać syreny. Przedstawia budzącą lęk hybrydę człowieka i zwierzęcia, która uwodziła żeglarzy swym głosem.

Jestem warszawianką. Jej miejsca, symbole, legendy są częścią mojej osobistej historii, miejskiego dryfowania, tańczenia, poruszania się. W planowanym projekcie poprzez pracę z głosem i ciałem pragnę odnieść się do wyobrażeń i reprezentacji syren jako hybryd, o dwoistej naturze – człowieka i zwierzęcia. Projekt zakłada również otwarcie się na wodne polifonie i perspektywę ciała odmieńczego, o którym pisała Astrida Neimanis w Ciałach wodnych.

Warszawski herb w średniowieczu miał najpierw postać pół-człowieka, pół-skrzydlatego smoka, ale w XVIII wieku ukazywał już wizerunek kobiety-ryby. Tę dwoistą naturę syreny, legendy Warszawy uczestnicy warsztatów będą badać w pracach będących ucieleśnieniem głosu ciała, jego polifoni. Ta ostatnia jest zakotwiczona w praktyce choreograficznej Marty Ziółek, o czym pisała Alicja Muller w „Dwutygodniku”:

„Śpiew choreografki bywa tyleż lamentem, co wokalną eksplozją […]. Ziółek poprzez ten dźwiękowy performans przenosi się w efemeryczną przestrzeń niezróżnicowania – jest ludzka i zwierzęca”.

Poprzez odniesienie do symbolu miasta i jego hybrydycznej natury chciałabym, jako choreografka, aktywować serię działań skupionych na transformacyjnej siły wokalizacji i związanej z nią mocy, głosie jako instrumencie ekspresji i transformacji społecznej.

Projekt za punkt wyjścia obiera historyczne miejsca pamięci takie jak pomnik Syrenki, w pobliżu którego w ostatnich latach odbywały się ważne protesty związane z ruchem kobiet i walką o prawa reprodukcyjne. Przez lata kobiety, zamiast podporządkowywać się politycznej i erotycznej sile wokalizacji, były ustawiane w pozycji „tej bez głosu”. Ta dychotomia jest obecna właśnie w mitologicznej postaci śpiewającej syreny, ostatecznie zamieniającej „kobiecy głos” w taki, który zabija i uwodzi lub wycisza. 

Syrenka warszawska wprowadza też rys emancypacyjny. Projekt ma na celu zbudowanie nowej relacji z miejską legendą, również poprzez pracę z wodą i wodnymi polifoniami, ucieleśnieniem i wokalizacją. Poprzez serię działań w przestrzeni miejskiej przywołany zostanie społeczny i wspólnototwórczy potencjał choreografii. Podczas warsztatów przewidywana jest praca z wodą i nagością.

Strzeżcie się głosu bosko śpiewających syren!

^{*Określenia „kobieta” używam w najszerszym możliwym znaczeniu, obejmującym osoby, które nazywają się kobietami (bez względu na przypisaną im płeć), ale także osoby, które w jakimś okresie życia były postrzegane i traktowane jako kobiety (niezależnie od ich obecnej płci). Włączam tu doświadczenie czucia się kobietą lub uważania się za kobietę.}

Projekt realizowany jako stypendium artystyczne m. st. Warszawy