Esej

„Kto wierzy w wieczny powrót, w tę samą rzekę, do której wchodzą kolejne pokolenia, jest uwięziony w kalejdoskopie własnych wyobrażeń” — pisze Agata Sikora.

Na młodą polską scenę sztuki subiektywnie patrzy Michalina Sablik.

„Skąd wzięła się w animacjach Mariusza Wilczyńskiego niedokończona, szkicowa, chropawa forma?” — źródeł stylu autora Zabij to i wyjedź z tego miasta szuka Adriana Prodeus.

„Zorganizowana w Zachęcie wystawa awangardy japońskiej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku jest dla mnie szczególnie ważna. Początkiem jej historii jest mój długi pobyt w Tokio, połączony ze studiami, w połowie lat dziewięćdziesiątych” — pisze kuratorka Maria Brewińska w eseju z książki Między kolektywizmem a indywidualizmem.

O drodze twórczej Teresy Gierzyńskiej i jej formalnych poszukiwaniach w medium fotografii pisze Karolina Ziębińska-Lewandowska w tekście z książki Kobiety żyją dla miłości.

Sztuka i naciski polityczne, czyli o legendarnej dyrektorce Zachęty pisze Karolina Zychowicz.

„Kowalska, wieloletnia kierowniczka Wydziału Oświatowego, była w tym procesie jedną z kluczowych osób kształtujących nowe formy działalności edukacyjnej i sposoby nauczania o sztuce w drugiej połowie XX wieku. To ona stworzyła i wdrożyła wiele nowatorskich rozwiązań i metod edukacyjnych w zakresie sztuki współczesnej, które z sukcesami rozwijano w kolejnych dekadach” — o kolejnej bohaterce projektu pisze Aleksandra Zientecka.

„Dlaczego Spojrzenia były uznawane za ważne wydarzenie? Wśród innych polskich konkursów to właśnie one (wraz z Paszportami Polityki w kategorii sztuki wizualne) miały czułość barometru i rejestrowały zmiany zachodzące na scenie artystycznej”.

Działaczka społeczna, szczodra donatorka… O tym, kim była Ludwika Górecka, pierwsza ważna kobieta w historii Zachęty, pisze Zofia Rojek.

„Kiedy patrzymy na obrazy socrealistyczne dzisiaj, w latach 20. XXI wieku — z całym bagażem różnych doświadczeń historii społecznej i sympatii politycznych — zadajemy sobie wiele pytań. Chociażby o nasz stosunek do dyktatury […]” — piszą kuratorzy we wstępie do książki towarzyszącej wystawie.

Kolejny numer magazynu otwiera tekst Zbigniewa Libery pochodzący z książki Rzeźba w poszukiwaniu miejsca.

„… widzę, jak ukierunkowujemy nasze zdolności i słabości, [my] mieszkańcy Rhizopolis” — pisze Robert Yerachmiel Sniderman w eseju towarzyszącym wystawie Joanny Rajkowskiej.

„O naturze można pomyśleć tylko wtedy, gdy jest się poza nią” — to słowa indiańskiego aktywisty Ailtona Krenaka.

13 grudnia 1860 roku powstało Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych, które dało początek dzisiejszej Zachęcie. Rocznicowy numer magazynu online zaczynają rozmowy Magdaleny Komornickiej i Jacka Świdzińskiego z ludźmi Zachęty z 2018 roku.

W ostatnim w roku 2020 numerze magazynu online zanurzamy się w słodko-gorzkie klimaty. Zaczynamy od eseju Przemysława Strożka, który towarzyszył wystawie Ogrody.

Bohaterkami najnowszego wydania magazynu są kobiety: bojowniczki, skandalistki, anarchistki. I zaczynamy tekstem Agnieszki Kościańskiej z książki Szklane domy (2018).

Wystawa Panoptykon z 2005 była opowieścią o architekturze i teatrze więzienia. Przypominamy esej Hanny Wróblewskiej z katalogu wystawy.

Pisarka i filozofka Mira Marcinów o fotograficznej serii Joanny Piotrowskiej dokumentującej klatki i wybiegi dla zwierząt w ogrodach zoologicznych.

O fotografiach Joanny Piotrowskiej pisze filozofka Joanna Bednarek.

O fascynacji Moniki Sosnowskiej inżynieryjnymi projektami Władimira Szuchowa pisze Gabriela Świtek.

Najnowszy numer magazynu poświęcony jest Monice Sosnowskiej, której wystawę właśnie otworzyliśmy w Zachęcie. O twóczości rzeźbiarki pisze kuratorka Maria Brewińska.

O zmieniającej się Zachęcie i niezmiennym placu pisała Magdalena Komornicka w 2018 roku przy okazji projektu Plac Małachowskiego 3.

W najnowszym numerze magazynu przypominamy m.in. wystawę Alienacje. O wyobcowaniu w ujęciu filozoficznym oraz aktualności tematów poruszanych na tej  ekspozycji pisze w swoim eseju Andrzej Wajs.