Esej

We woke up amidst the ruins. Such is the state of affairs communicated today by artists, curators and academics. In the eight years of backlash under the right-wing ultra-conservative government in Poland, it took not only considerable civic courage but also the ability to seek support outside the system to engage with the theories and practices of contemporary art movements and to participate in the co-creation of an expanded, critical cultural reality with a glocal character – one that encompasses the world of human and non-human beings. Contemporary art and critical theories have essentially been relegated to the margins of cultural and artistic institutions…

Obiekty znajdujące się w galeriach sztuki na pierwszy rzut oka wydają nam się całkowicie dostępne (możemy oglądać je z każdej strony), jednocześnie zbyt często irytują nas tym, że więcej ukrywają niż pokazują, nie dają się nam pojąć czy zrozumieć w całości (nie pomoże w tym nawet oprowadzanie kuratorskie). Celem jakiejkolwiek interpretacji dzieł sztuki nie jest ich całościowe zrozumienie, wyczerpanie ich sensu, lecz raczej ukazanie tego, że obiekty artystyczne są głębokie, przestronne oraz niezależne od ludzkiego sposobu myślenia.

“They who believe in eternal return, in the same river in which the subsequent generations step, is imprisoned in the kaleidoscope of their own imagination” — writes Agata Sikora.

Michalina Sablik takes a subjective look at the young Polish art scene.