Obraz Miry Żelechower-Aleksiun jest przykładem zainteresowania
artystki tematem portretu. Malarka zaliczana do nurtu nowej figuracji i realizmu magicznego od końca lat 60. XX wieku w swoich obrazach portretuje ludzi i siebie samą w najróżniejszych konwencjach. Poprzez odwołania do środków stylistycznych takich jak metafora, groteska czy alegoria tworzy  wielowymiarowe pełne liryzmu i tajemnicy wizerunki ludzi. Kobiety i mężczyźni wydają się wyobcowani i skupieni, pochłonięci refleksją na temat ważnych życiowych spraw. W Autoportrecie z 1976 malarka przedstawiła siebie w trakcie malowania dzieła. Na pierwszym planie, w narożniku obrazu widoczna jest płaszczyzna białego płótna, a tuż za nim twarz autorki oraz zbliżona do twarzy ręka trzymająca pędzel. Enigmatyczne przedstawienie może być rozumiane dwojako: artystka „stwarza siebie”, bądź przeciwnie — dąży do własnego zniknięcia. Późniejsza twórczość Miry Żelechower-Aleksiun jest mocno związana z pamięcią o ofiarach Holokaustu.