Około 2010 roku Piotr Uklański zajął się ceramiką i tkaniną, kojarzonymi z tradycyjnym rzemiosłem. Do tego etapu twórczości należy gigantyczna tekstylna rzeźba Bez tytułu (Szeroko otwarte) (2012), zaprezentowana podczas indywidualnej wystawy w Zachęcie Piotr Uklański. Czterdzieści i cztery (2012/2013). Tkaninę pokrywają stylizowane sylwetki drzew, których wijące się gałęzie zdają zmieniać się w naczynia krwionośne. Przenikają się one z pomarańczowymi ażurowymi kształtami kojarzącymi się z komórkami czy mikroorganizmami. Biomorficzna rzeźba przypomina szeroko rozwartą jamę ustną z widocznym języczkiem podniebiennym. Krytyczki związane z feminizmem widziały w niej hołd złożony artystkom zajmującym się tkaniną jak np. Magdalena Abakanowicz. Sam artysta zwracał uwagę w jednym z wywiadów, że może jest to raczej wrogie przejęcie – zawłaszczenie dziedziny sztuki utożsamianej z kobietami. Jednocześnie twierdził, że kontynuuje pracę swojej mamy, która projektowała i haftowała szaty kościelne. Zatem można tę realizację interpretować w kontekście podważenia wyrazistego podziału na to, co męskie i kobiece w kulturze.

Ewa Skolimowska