Igor Krenz we współpracy z Maciem Morettim zadebiutowali w pierwszej edycji festiwalu The Artist (2013) jako zespół NAPALM OF DEATH spektakularnym dwusekundowym utworem, rok później wystąpili z Warszawską Orkiestrą Rozrywkową im. I. Krenza. W tym roku zobaczymy trzecią odsłonę ich konceptualno-muzycznej współpracy: jako Fransua i Benua zagrają wraz z Bartkiem Tycińskim muzykę do projekcji filmu Biały trójkąt.

Ada Karczmarczyk to artystka multimedialna, performerka, blogerka, kompozytorka, i piosenkarka. W swojej twórczości swobodnie łączy elementy z porządku popkultury, duchowości i sztuki. Występując pod pseudonimem ADU, wciela się w supergwiazdę muzyki pop. Nagrywa utrzymane w popowej stylistyce i przeładowane chrześcijańską symboliką wideoklipy, dla których inspiracją jest twórczość Beyoncé, Madonny, Lady Gagi czy Katy Perry. Swoją działalność artystyczną traktuje jako utrzymaną w awangardowej konwencji misję ewangelizacyjną.

I.H.N.A.B.T.B powstał w Moskwie jesienią 2004 roku. Muzycy znani są z szalonych występów na żywo, podczas których za każdym razem starają się pokazać coś nowego. Zmieniają instrumenty i ubrania, myją głowy podczas koncertu, na imprezach rave prezentują wykład na temat starożytnej Grecji, w swoich działaniach wykorzystują np. meble czy warzywa, a także włączają do akcji widzów, dając im poczucie aktywnego uczestnictwa w czymś niecodziennym zamiast biernego oglądania show. W muzyce I.H.N.A.B.T.B tworzy własny język przedziwnych rytmów, ostrych brzmień gitarowych, sugestywnej linii basu i doskonałego pomieszania popowych melodii z punkową energią. Częścią zespołu jest grupa artystyczna EliKuka.

Elbis Rever powstał w Warszawie w 2007 roku, w jego składzie początkowo były Faezeh Araee, Janina i Aleksandra McCormack, Natalia Vegas i Alba Burgos. Muzyka zespołu stanowi intuicyjną interpretację popu, pomieszanie stylów bez sztywno określonych ram. Szczególnie ważna jest strona performatywna, czego wyrazem są wykonywane w stylu karaoke utwory i budowanie wizerunku prezentującego surowe, a zarazem uwodzicielskie i wrażliwe oblicze zespołu. W ciągu ośmiu lat swojego istnienia grupa występowała w Stanach Zjednoczonych, Polsce, Francji, Niemczech oraz Hiszpanii, starając się zachować otwarty charakter bez względu na miejsce, koncertując też za pośrednictwem kamer internetowych i zapraszając do współpracy różnych artystów.

W latach osiemdziesiątych jego muzycy związani byli z gdańską grupą artystyczną Totart i współtworzyli lokalne podziemie artystyczne. Uznawani są za prekursorów polskiej muzyki awangardowej i noise. Była to grupa o płynnym składzie i zmiennym instrumentarium; dzięki otwartej formule przewinęły się przez nią prawie wszystkie ważne postacie gdańskiej sceny, m.in. Joanna Charchan, Sławek „Ozzi” Żamojda, Krzysztof Siemak, Szymon Albrzykowski, Tomasz Ballaun, Paweł „Konjo” Konnak i inni. Zespół legenda, w historii muzyki rozrywkowej zapisał się m.in. tym, że spalił sprzęt nagłośnieniowy w Lipsku i gdańskiej Łaźni, a klubie Buffet jego koncert został przerwany, ponieważ szklanki spadały z półek na głowy barmanów i barmanek.

Langfurtka to projekt dźwiękowy dwóch gdańskich artystów: Mikołaja Trzaski, grającego ze światową czołówką free jazzu, i Adama Witkowskiego, artysty sztuk wizualnych, który czasami śpiewa piosenki w zespołach Samorządowcy oraz Gówno. „Langfurtka” pochodzi od niemieckiej nazwy dzielnicy Gdańsk Wrzeszcz (Langfuhr), w której mieszkają obaj artyści. Projekt bazuje na odbieraniu i przetwarzaniu audiosfery najbliższego otoczenia, domu, ulicy, dzielnicy. Na tym fundamencie dźwiękowym budowane są elektroakustyczne improwizacje. Instrumentarium to proste analogowe urządzenia, często własnej konstrukcji, oraz saksofony i gitary.

Muzyka Reines Girls (hebr. Naarot Girls) to oryginalny, rytmiczny rock’n’roll z domieszką romantycznego punka z lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Basista Guy Goldstein oraz gitarzysta i wokalista zespołu Roei Freilich grali razem w Hajfie w latach dziewięćdziesiątych. W 2004 roku w Tel Awiwie założyli zespół Naarot Reines. Nazwa została zapożyczona ze slangowego hebrajskiego określenia z lat sześćdziesiątych, oznaczającego „niezbyt atrakcyjne kobiety”, z którymi można było spędzić czas pod koniec dnia przy ulicy Reines. Zespół odegrał ważną rolę w odrodzeniu izraelskiego rock’n’rolla po 2000 roku. W ostatniej dekadzie był kilkakrotnie nagradzany przez izraelską prasę i rozgłośnie radiowe w kategoriach „Najlepszy rockowy zespół roku” oraz „Najlepszy album roku”.

Suzanne Walsh jest artystką wizualną, muzykiem i pisarką z Wexford w Irlandii. W swojej twórczości łączy pisanie, pracę z dźwiękiem, aktorstwo, rysowanie oraz muzykę, eksploruje wątki związane ze światem zwierząt, legendami, przywracaniem stanu dzikości w naturze, tworząc wypowiedzi o spójnej narracji. Gra w rozmaitych zespołach i występuje jako wokalistka towarzysząca w improwizowanych i eksperymentalnych performansach. Jej zainteresowania obejmują tworzenie muzyki do nieistniejących filmów, fałszywe opery klasyczne, koncepcję muzyki jako ekosystemu i śpiewu jako kanalizowania emocji czy opętania. W swoich występach często wywołuje wrażenie narastającego napięcia, aby zdestabilizować i zakłócić nasze poczucie codzienności. Towarzyszyć jej będzie muzyk Patrick Kelleher.

Artysta i muzyk z Detroit. Duane reprezentuje przyszłość muzyki pop. Jego album Brand New Dog, Same Old Tricks stanowi frapującą mieszankę popu z funkową linią basu i elektronicznymi frazami, stworzoną w mieście, z którego wywodzi się zarówno wytwórnia Motown, jak i muzyka techno. Jak sam mówi, Duane to: (niegdyś) zakręcony nastolatek, (dzisiaj) całkiem nowy ktoś, (jutro) artysta komercyjny.

Działania Dicka Verdulta obejmują film, peformans, grafikę, rysunek, rzeźbę, ceramikę, programy radiowe, pisanie tekstów oraz muzykę. Osiągnął status kultowy jako artysta wizualny i muzyk tworzący eksperymentalne brzmienie cumbia lunaticas i experimentales. Występuje pod pseudonimem Dick El Demasiado, jest znany zwłaszcza w Ameryce Południowej, Rosji i Japonii.

Wixapol S.A. to projekt muzyczno-estetyczno-społeczny wykorzystujący dziedzictwo ponad 20-letniej historii ekstremalnych odmian muzyki tanecznej i kultury rave, ze szczególnym uwzględnieniem jej polskich aspektów. Wixapol konfrontuje ten obszar zainteresowań z aktualnymi zjawiskami takimi jak postinternet, akceleracjonizm i redefinicja ekstremalnych peryferiów kultury techno.