Data powstania: 10.07.2018

Skąd się wzięło pojęcie „amplifkacja natury”? Co to znaczy, że oscylacja światła, grawitacja i krążenie wody są tworzywem architektury? Gdzie w historii polskiej architektury szukać planetarnego projektowania? Czy budynek może być równie dynamiczny jak klimat? Do czego przyzwyczaił nas dach i czy możemy się od tego odzwyczaić?

Książka towarzysząca wystawie Amplifkacja natury, z udziałem CENTRALI — Małgorzaty Kuciewicz i Simone De Iacobisa we współpracy z Izą Tarasewicz i Jackiem Damięckim na 16 Międzynarodowej Wystawie Architektury — La Biennale di Venezia, posługuje się przykładami lokalnych warszawskich projektów, proponując rekonfgurację narracji na temat architektury-w-
przyrodzie i przyrody-w-architekturze. W jej optyce konieczną dla architektonicznej analizy jest skala planetarna: Ziemia w układzie geologiczno-astronomicznym jako system podtrzymujący znane nam życie. Struktura książki oparta jest na sześciu częściach, odpowiadających sześciu obszarom 
kompozytowego pojęcia amplifkacji natury. Kolejne zagadnienia omówione są w rozmowach z badaczami różnych dziedzin: paleobiologiem i geologiem Janem Zalasiewiczem, geografem Matthew Gandy’m, biolożką Moniką Słupecką-Ziemilską, pisarzem Amitavem Ghoshem oraz architektami — Małgorzatą Kuciewicz i Simone De Jacobisem (CENTRALA) i Jackiem Damięckim. 
Pozostałe artykuły to selektywny przegląd wcześniejszych projektów studia widzianych w perspektywie materialnej analizy architektury autorstwa Magdaleny Roszkowskiej oraz wstęp kuratorki omawiający tę swoiście ugruntowaną na gruncie praktyki teorię.

Publikację wzbogaca materiał ilustracyjny — oryginalne zdjęcia Anny Zagrodzkiej, autorskie diagramy i skojarzeniowe atlasy wizualnych materiałów archiwalnych.