Dwuelementowy, rzeźbiarski autoportret Moniki Zawadzki złożony jest
z pełnoplastycznych fragmentów dłoni: kciuka oraz odciętego od niego
opuszka palca. Wskutek ich przeskalowania rzeźba zyskała monumentalny,
niemal pomnikowy charakter. Kciuk w zestawieniu z opuszkiem —
„niewielkim ścinkiem kuli” — jak go nazywa Zawadzki, należy do większej
serii prac poświęconych „świadomości własnej mięsa”. Rzeźbiarka
analizowała w nich tożsamość ciała rozumianego zarówno jako masa,
mięso czy miazga, w układach otwartych i zamkniętych, w odniesieniu do
zachowania integralności organizmu, bądź rozdzielania jego fragmentów.
W Autoportrecie 1, 2 (Dyptyk) Zawadzki prowokuje pytania: Czy i w jaki
sposób fragmenty ciała reprezentują byt? Czy po rozczłonkowaniu nadal
zachowują one tożsamość swojego właściciela-autora czy może ulegają
wyemancypowaniu? Dlaczego własne pokawałkowane ciało staje się
inspiracją i materią do tworzenia sztuki i jakie odczucia generuje ten proces
artystyczny? I wreszcie — jaką rolę w tym wszystkim odgrywa ból?