(ur. 1992) dyplom magisterski z wyróżnieniem rektorskim zrealizowała w Pracowni Działań Przestrzennych prof. Mirosława Bałki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (2020). Dyplom licencjacki w pracowni Koncepcji obrazu prof. Pawła Susida (2017). Obecnie działa w ramach Studio Of Performance, które na FAVU w Brnie prowadzą Julie Béna i Jakub Jansa. Stypendystka rektora ASP w Warszawie za osiągnięcia artystyczne.

W ciągu ostatnich lat jej prace pokazywane były na wystawach m.in. w Punkcie Odbioru Sztuki w Łodzi, 601artspace w Nowym Jorku, na Central Saint Martins w Londynie, w Galerii Salon Akademii w Warszawie. Uczestniczka rezydencji artystycznych.

W wieku ośmiu lat, podczas wakacji z rodzicami, artystka chciała zagrać w bilard. Okazało się, że jedną ręką nie jest w stanie chwycić kija tak, aby uczestniczyć w grze na równych zasadach. Ta sytuacja stała się podstawą dla projektu –instalacji przestrzennej o charakterze performatywnym pt. Jackpot. Artystka bada obecność osób z niepełnosprawnościami w przestrzeni publicznej i wypieranie niepełnosprawności z imaginarium człowieczeństwa.

nadiamarkiewicz.com

(ur. 1997) zawsze uwielbiała rysować. Stworzyła postać, którą nazwała Jedynką i rysowała Jedynkę w różnych codziennych sytuacjach. Narysowała kilkadziesiąt krótkich historyjek z życia Jedynki. Tworzy zarówno ilustracje, jak i historie. Na podstawie dwóch z nich powstał film animowany. U Aleksandry Rogali w wieku trzech lat zdiagnozowano autyzm dziecięcy, w wieku dziesięciu lat dodatkowo niepełnosprawność indywidualną w stopniu umiarkowanym. 

Autorka  mówi niewiele, tym bardziej interesujące są historie, które opowiada poprzez rysunek. Teksty do nich pisze Marta Sierocka-Rogala, na podstawie bezpośrednich pytań: „Co się dzieje?”, „Co jest na obrazku?”.

(ur.1975) queerowa kobieta z niepełnosprawnością, feministka i aktywistka. Performerka, certyfikowana trenerka samoobrony i asertywności dla kobiet i dziewcząt – WenDo. Animatorka kultury i uczestniczka studiów podyplomowych z Pedagogiki Teatru. Ukończyła roczny Kurs Choreografii Scenicznej u Iwony Olszowskiej. Uczestniczka rezydencji, warsztatów i laboratoriów w Polsce, Niemczech, Szwecji i Holandii. Stypendystka krakowskiego programu „Kultura odporna”. Wystąpiła w licznych spektaklach. Prowadzi warsztaty WenDo z zakresu: pracy z ciałem, dostępności, przeciwdziałania dyskryminacji wobec osób z niepełnosprawnościami.

Poza pracą artystyczną jest członkinią kolektywu Artykuł 6 na rzecz kobiet z niepełnosprawnościami i krakowskiej Rady ds. Równego Traktowania. Od lutego br. prowadzi autorską audycję Przestrzeń Krzyku w Radiu Kapitał. W latach 2014–2020 współtworzyła Strefa Wenus z Milo. 

W etiudzie Rezonans kontrastu odnosi się do własnego doświadczenia poddana się rezonansowi, ruchu ciała, dźwięku maszyny. To uobecnienie ciała w przestrzeni i rezonans opresji wobec kobiet z niepełnosprawnościami.

kzeglicka.com
facebook.com/kzeglicka

(u. 1987) jest rysownikiem, malarzem i grafikiem  samoukiem oraz tytanem pracy. Maluje i rysuje, narzucając sobie bezwzględną dyscyplinę dzień w dzień, rok w rok. Przygoda ze sztuką rozpoczęła się u niego ok. czwartego roku życia, gdy po podróży pociągiem z Warszawy zaczął rysować zaobserwowane obiekty.  Podróże odbywały się nieprzerwanie przez dziewięć lat. W tym czasie jeździł do Centrum Zdrowia Dziecka, gdzie zdiagnozowano u niego autyzm wczesnodziecięcy. Od małego rysował nieprzeciętnie, wykazywał umiejętności realistycznego odzwierciedlania przedmiotów. Szczególnie interesowały go pociągi, do dziś jest to jego ulubiony temat.

Wystawy i zainteresowanie znawców i kolekcjonerów sztuki umocniły Piotra Drożdżaka jako artystę. Sztuka dała mu wolność i spowodowała ogromną potrzebę samodzielności. Nowy etap twórczości Drożdżaka owocuje interesującymi obrazami, gdzie jego pociągi pędzą ku nowym światom – jeszcze nieznanym.

Jego obrazy wiszą w Galerii Sztuki Nieprofesjonalnej w Muzeum Śląskim w Katowicach i w Muzeum Jacka Malczewskiego w Radomiu. W  Lublinie, w Galerii ArtBrut przy Centrum Kultury już trzykrotnie miał swoje wystawy, które gromadziły wielu widzów.

Głuchy artysta multimedialny. Grafik pracujący w Mazowieckim Instytucie Kultury. Absolwent Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Stypendysta programu Socrates Erasmus na uczelni artystycznej École supérieure Estienne des arts et industries graphiques w Paryżu. Stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia. Ekspert merytoryczny ds. Głuchych. Współzałożyciel Grupy Artystów Głuchych.

Inspiracją do nakręcenia filmu Burundyjczyk był fragment książki pt. Maska dobroczynności. Deprecjacja społeczności głuchych Harlana Lane’a – amerykańskiego profesora psychologii i językoznawstwa, wybitnego badacza kultury Głuchych i języka migowego. Autor porównał w niej kolonializm belgijski mieszkańców Burundi do dominacji ludzi słyszących nad Głuchymi.

(ur. 1997) to aktorka, tancerka i artystka z zespołem Downa, nieprzeciętną kreatywnością i silną potrzebą niezależności. Maluje obrazy, tańczy zumbę, pisze wiersze i wspaniale gotuje. Odkrywa radość gry na saksofonie. Od 2006 roku jest aktorką Teatru 21. Motto życiowe: To możliwe!

W latach 2018–2021 wzięła udział m.in. w występie w polskiej wersji przedstawienia Gala Jérôme’a Bela, podczas festiwalu Ciało/Umysł w Warszawie, w laboratorium Taniec i niepełnosprawność: przekraczanie granic w Bytomiu, organizowanym przez Instytut Muzyki i Tańca, w projekcie Strategie przetrwania Teatru 21 i Centrum Sztuki Włączające, w teledysku Kasi Kurzawskiej Moja droga (w reżyserii Kuby Zarzyckiego). Od 2006 roku realizuje projekty teatralne z Teatrem 21, ale także brała udział w spektaklu Konstytucja na Chór Polaków w reżyserii Marty Górnickiej w Nowym Teatrze w Warszawie czy w performatywnym wykładzie online Ciało w ciało z Marylin, z pokazem premierowym w ramach DIS_Lecture w berlińskim Sophiensaele.

Film Mam prawo to swoisty manifest kobiecości, protest przed stereotypowym postrzeganiem osób z zespołem Downa. Wołanie  o wolność i szacunek.